Anna van Praag

Op station Den Bosch rook het naar een zachte herfst. De drommen mensen met hun koffers leken figuranten in een of andere Franse film uit de vorige eeuw.
Reizen met de trein is poetry in motion.

Het doek was zwart en daarachter zat de cover van het winnende boek. Ik zat er pal voor en dacht: daar zit Erna’s boek achter. Toen herpakte ik me en dacht: manifesteer nou dat het Jona is, sukkel. Het is Jona, dacht ik, het is Jona!

Als het om de Oscars gaat is het natuurlijk makkelijk.

Ik loop nu alweer een paar dagen te dwalen op het festival.

‘Het gaat onwijs goed met me,’ hoor ik mezelf steeds zeggen. Ik voel me groot en knap en bemind. 

Als het zo warm is en alle ramen open staan is het hier in de huizenblokken net de film Una Giornata Particolare maar dan in Amsterdam.

Tradities en rituelen. Dat zijn mijn piketpaaltjes door het leven.

Die paar dagen Texel per jaar zijn  alsof je samen op een boot zit op volle zee. De ruimte is klein, je kunt je niet verstoppen.

‘Ik ging dus een keer met mijn moeder een dagje naar Texel, op de fiets…’ Mijn dochter laat me braaf uitpraten, ook al heeft ze de herinnering al veel te vaak gehoord.

Eer van je werk. Ik zat op de fiets en dacht een soort variatie op Marie Kondo. Als je te weinig eer van je werk krijgt, doe het dan niet.