Anna van Praag

Om Hella die de bruid is en die er nog nooit zo meisjesachtig heeft uitgezien als nu (43 jaar).
Om een tafel voor honderd personen stijlvol gedekt langs het kanaal en dat het niet regent en alles lekker is.
Om het mooiste en heftigste toneelstuk dat ik in jaren zag: Branden – en mijn vriendin Esther speelt de sterren van de hemel. 
Om de zeven blaren op mijn voeten omdat ik voor het eerst sinds maanden weer echte schoenen aan heb.
Om die rotregen.
Om dat gezeur over die rotregen.
Om dat gezeur over die formatie.
Om mijn steeds oudere moedertje dat me toevertrouwt dat ze nog elke dag ten huwelijk wordt gevraagd ‘in de trein, in de supermarkt of gewoon op straat.’ 
Om het geluk van met mijn glamourdochter Chaia de ultieme rode lippenstift zoeken in de Bijenkorf (en dat we hem vinden: rouge bingo roulette red van Dior). 
Omdat mijn nieuwe boek dat in november uitkomt nu nog zo’n spannend geheim is.

Dorpsgekken zijn overal. Ook in Spaarndam, in een kerkje waar mijn oude studievriendin Hella trouwt.

Spanjaarden en haar.
Aan de overvolle schappen met ontharingsmiddelen in de supermarkten te zien, is het een enorme klus. En nu ook voor de mannen: glad en chineesachtig komen ze op het strand voorbij. 
Soms gaat er nog wel iets mis. Bijvoorbeeld dit meisje: knalblond zonder uitgroei, nergens een snor of een verkeerde bikinilijn te ontwaren. Totdat ze zich omdraait en op haar rug gaat liggen zonnen. Haar string is te klein om te bedekken wat haar scheermes is vergeten: een stevig en krullerig bosje zwart haar, precies tussen haar billen.

Ik was zo’n kind dat altijd huilend van vakantie terugkwam. Ik wil niet weg, ik wil niet terug, ik wil niet, IK WIL NIET!
En eigenlijk ben ik nog steeds zo.
 

‘Waarom gebeuren dit soort dingen nooit bij andere families?’ vraagt Ilco na afloop.
Ik snap wat hij bedoelt. Het heeft iets te maken met grenzeloos optimisme (Ilco) en grenzeloze naiviteit (Anna). Soms werkt dat geweldig, nu niet. Nu lopen onze dochters hard te huilen, met bloedende schrammen op hun armen. ‘Ja hoor, nu krijg je dus tetanus,’ snikt Bloem tegen Dunya.

We hebben hier echt álles in Montefrio. Bakker-aan-huis, goenteboer, computernerd, zeker zeven apothekers. En zelfs een dorpsgek. Als je naar Montefrio komt, is het niet moeilijk om hem te vinden. De dorpsgek loopt altijd, is altijd in beweging. Dus zo kan het gebeuren dat je ’s ochtends op weg van onze berg naar het dorp (zes bochtige kilometers) een baardige man ziet voortstappen langs de weg, en ’s middags op weg naar de Sierra Nevada, helemaal aan de andere kant van de berg die Montefrio is, weer diezelfde man tegenkomt. En als je vervolgens ’s avonds gaat stappen aan de kust, is het heel goed mogelijk dat…. 
Ze zeggen dat er een vrouw in het spel is. Een Engelse, volgens sommigen. Dat sinds zij hem heeft verlaten, de dorpsgek is gaan dwalen. Verder valt op hoe lief iedereen voor hem is, de groenteboer geeft hem een appel, de cafébaas een kopje sterke koffie met een tostada, en echt iedereen zwaait naar hem. Wij ook. De dorspgek zwaait namelijk altijd zelf als eerste. En hij lacht altijd. ‘The happy man’ dat is één van zijn vele bijnamen. En vandaag, op Dunya’s verjaardag, spreekt hij me voor het eerst aan.

Op de plek waar vroeger een hondenkennel was, hebben we een tuintje gemaakt. Rozen, lavendel, bougainville. Dunya is gefascineerd en stopt enthousiast van alles in de grond: appelpitten, perenklokhuizen, een stuk afgekloven meloen. Elke dag gaat ze kijken naar ‘haar’ tuintje en vertelt ons wat voor grote oogst we kunnen verwachten. We glimlachen liefdevol en zeggen ‘Ja zeg, wie weet.’ Tot er op een dag een sliert begint te groeien in Dunya’s tuintje. En die sliert wordt zienderogen langer.

Zo heet…. Alles plakt, druipt, dampt. Ik schrijf in een sauna, elke dag. Een nieuw boek en ik heb er nog totaal geen vat op. Acht uur wegsmelten voor misschien twee goede zinnen. Ondertussen steeds afleiding: onverwachte gasten (twee), onverwachte babypoesjes (zes, in de kast van Dunya). Help!
Het is denk ik tijd voor karamelcake.

Ik wil het zo graag. Dat ik de dingen hier snap, dat ik weet wanneer de school weer begint en wat je ervoor nodig hebt, dat die auto nou eindelijk eens een keer Spaans gekeurd wordt, dat het me geen moeite kost om – bijvoorbeeld- een afspraak bij de dokter te maken. 

Ik ging een heel grappig stukje schrijven over naar de dokter gaan in Montefrio.
Maar ik heb er geen zin meer in, in ieder geval nu niet. Want nu ben ik verdrietig.