Anna van Praag

Dit jaar is het precies tien jaar geleden, maar ik herinner me het moment nog feilloos. Toen Astrid Lindgren doodging, stond mijn wereld even stil. Ik begreep niet waarom alle kranten niet meteen met speciale edities kwamen, de tv-zenders op zwart en overal op straat een diepe verslagenheid. Sommige mensen zijn onsterfelijk zoals Nelson Mandela, en Astrid had gewoon niet dood mogen gaan. Nooit.
(lees verder)

Wat is het tegenovergestelde van een groot compliment ? Een enorme belediging die ook nog eens supergenant is – dat overkwam me op het Haarlemse boekengala.
(lees verder)

Tussen alle scholen door (na de tranen in Brabant hadden we vandaag de slappe lach in de Schilderswijk) ga ik op bezoek bij mijn nieuwe uitgever. Als ik binnenkom staat de champagne al klaar en ook mijn contract voor Kom hier Rosa.
(lees verder)

Daar stond ik voor een klas vol huilende kinderen, ik telde er algauw een stuk of acht die zaten te snikken, jongens zowel als meisjes. De bibliothecaresse liep af en aan met glaasjes water. Ik staarde naar wat ik allemaal had aangericht in nog geen tien minuten en vroeg me af: ‘Doe ik nou iets helemaal verkeerd of is dit juist goed?’
(lees verder

Als Ilco een soort Stephen Covey zou zijn (wat hij niet is) en hij zou een boek schrijven over zijn levensvisie, dan zou de titel zijn: ‘Waarom niet?’
Waarom niet is Ilco’s standaard antwoord en meestal een heerlijke vraag.
(lees verder)

Ik heb een echte numerologe op de patio. Mijn lieve vriendin Astrid kan iemands levensloop, innerlijke drijfveren en nog veel meer voorspellen aan de hand van ingewikkelde rekensommetjes met geboortedata. Ze geeft de ene seance na de andere.
(lees verder)

Hoe klinkt de woestijn? Dat vroeg een collega-schrijfster me een tijdje geleden. ‘Ik denk dat het er heel stil is,’ voegde ze eraan toe, me daarmee in één klap het gras voor de voeten wegmaaiend. Want hoe beschrijf je die stilte? Geen idee. Totdat ik laatst een tekstje van Paul Bowles tegenkwam. Ja natuurlijk, zo klinkt de woestijn!
(lees verder)

Voor het hotel is een plein waar bussen voorbij scheuren langs de nog lege terrassen. De toeristen slapen allemaal nog, maar ik ben zo wakker, ik moet wel naar buiten.
En dan stap ik onmiddellijk terug in de tijd.
(lees verder)

Ik ben in Sevilla en ik ga er lekker nooit meer weg!
(lees verder)

Bestaat er een ander carnaval dan dat van Rio de Janeiro? Ach, was ik schatrijk en schaamteloos decadent, dan ging ik daar elk jaar naar toe. Nog niet zo lang geleden heb ik er deze miniverhaaltjes opgetekend voor een tijdschrift, dat er uiteindelijk niks mee deed. Daarom nu deze primeur speciaal voor jullie. Stift je lippen, zet iets samba-achtigs op, mix je eigen favoriete caipirinha – en laat je meevoeren!
(lees verder)