Anna van Praag

Glazige blik in de ogen, steeds nieuwe tasjes en spulletjes meesjouwend, een jachtige en tegelijk vermoeide tred bij het tussen de buien door laveren… ik voel me deze week erg verwant met de dames van de Libelle zomerweek.
(lees verder)

Ruim zestien jaar geleden voeren Ilco en ik in een bootje over de Amazone. Het was van dat spectaculaire weer: ondergaande zon, bliksem, pikzwarte wolken. In het oerwoud hield alles en iedereen zijn adem in. Toen kwam er een kano voorbij met daarin een Indianenfamilie: man, vrouw, kindje. En omdat ik vrij goed ben in verkeerde dingen te zeggen op magische momenten, riep ik ineens: ‘Shit, ik ben vanmorgen mijn pil vergeten!’
(lees verder)

Met je hakjes in zo’n kledderig grasveld wegzakken. De geur van teveel bier. Genadeloos daglicht en dat het net een beetje koud is. Wegwaaiende speeches van goedbedoelende burgemeesters. Mensen van het Rode Kruis die rondlopen voor het podium om flauwgevallen meisjes uit het gedrang te vissen. Dansen. En mijn man die van alle kanten wordt aangeklampt, gefotografeerd, naar voren geschoven. Dertig jaar bevrijdingsfestivals en er is niks veranderd.
(lees verder)

Ik weet niet meer hoe je een treinkaartje moet kopen. Ik kom sowieso nooit meer van dit enorme station af, want ik snap niet waar de uitgangen zijn. En mijn dochters zitten te huilen in een hoekje omdat ze al hun afspraken met vriendinnen mislopen…
Zwetend word ik wakker. Hoezo leuk een weekje naar Nederland?
(lees verder)

‘Huilt ze nou?’ ‘Ja ze huilt.’ ‘Echt? Mam, het is maar een film!’
Zullen mijn dochters hier iets aan overhouden? Een sentimenteel snikkende moeder bij een nog veel sentimenteler tv-programma – wat is dat nou voor voorbeeld?
(lees verder)

‘Wat?’ zeg ik in de groentewinkel waar een groep zigeunervrouwen keihard staat te praten en te lachen. ‘Wat?’ vraag ik ook aan mijn buurvrouw die me op straat iets naroept. ‘Wat? Wat?’ zeg ik tegen de mentor van de school die met allerlei gewichtige papieren voor me zit. ‘Wát is mijn kind?‘ Hij begint langzamer te praten maar niet harder. En dat terwijl het raast en knettert in mijn hoofd.
(lees verder)

Een typisch Spaans feestje begint, bijvoorbeeld, om een uur of 1. Dan is er heel veel bier, en daarna barbecue met reusachtige bergen worst en speklappen, dan een grote taart met koffie en ook cava. Zingen, beetje dansen, heel veel kletsen. En dan, vanaf een uur of vijf, begint het Serieuze Drinken. En daar haak ik af. Altijd.
(lees verder)

De verhoudingen zijn een beetje zoek. Zoals dat het nu sneeuwt in Montefrio terwijl het lente is. En dat er post is die je met een klap de realiteit in sleurt, terwijl je net zo heerlijk aan het zingen was over New York: seeing my face in lights / or my name in marquees / found down on Broadway.
(lees verder)

Dat zou nog eens een spannende tv-serie zijn: het verhaal van de Spaanse koning Juan Carlos. De man die werd opgevoed door een dictator en vervolgens de democratie teruggaf aan zijn land. Die zich hard maakt voor stierenvechten en de jacht, maar ook voor het Wereldnatuurfonds. En die iets raars heeft met schieten en geweren.
(lees verder)

‘Zijn wij niet te lief voor jou?’
Dat was de eerste vraag die mijn nieuwe uitgever mij een tijdje geleden stelde, tijdens een soort sollicitatiegesprek. Op tafel lag mijn eigen boek, Nooit meer lief. O nee, dacht ik.
(lees verder)