Categorie: Verhalen van de berg

Stel,  je bent op vakantie in een mediterraan land. Je slaapt in een wit boerderijtje met een patio vol bloemen. Op die patio lopen een paar van die schattige mediterrane poezen. Niet van die dikke Hollandse mokkels, maar van die kleintjes, een beetje schichtig, maar o zo lief. Ze zien er wel wat hongerig uit. ‘Mogen we ze een beetje eten geven, mama?’ vragen je kinderen. En ja, natuurlijk zet je wat brokjes voor ze neer. Aan het eind van je vakantie kan je ze al bijna aaien. Wat een lieve poezen! En wat een goede daad heb je gedaan door ze een beetje bij te voeren. Tevreden ga je weer naar huis.
Maar stel nu dat je helemaal niet op vakantie bent, maar dat je woont op die patio…

Lees verder

Joehoe, we gaan binnen vijf jaar weer naar Brazilie!
‘Je hebt het beloofd, papa, als we zouden winnen,’ zegt Chaia en ze heeft gelijk. Ilco heeft het gezegd. Weliswaar na twee van de ultraheftige caipirinhas die ik voor de WK-wedstrijd heb gemaakt, maar toch. Ik heb het ook gehoord. 
Brazilie! Voetbal en carnaval en oerwouden en slangen. Stranden en nog eens stranden. Muziek. ‘Je loopt alleen maar te lachen’ zei Bloem tegen mij toen we vorig jaar in Rio waren. En dat voor iemand die zo vaak te horen krijgt dat ze chagrijnig kijkt.
Natuurlijk, de Brazilianen zijn fel en dramatisch en kunnen ook keihard zijn. Precies zoals in de wedstrijd. Maar liever dat dan saai. Of koel. Of keurig. Brazilie is alle kleuren, lees het maar na in De heks van de samba. Viva Brasil!

Lees verder

‘Toe, teken een schaap voor me…’
Vandaag zou Antoine de Saint-Exupéry hondertien jaar zijn geworden. In plaats daarvan werd hij even oud als ik nu ben. Hij was niet alleen schrijver maar ook piloot en stortte twee keer neer: een keer in het zand en een keer in de zee. Die laatste keer ging hij dood, de eerste keer werd hij gered door een woestijnman en schreef De kleine prins. Lang leve de inspiratiekracht van de woestijn! Al was het alleen maar om dit citaat: ‘Kijk eens naar de hemel. En vraag je dan af: heeft het schaap de bloem opgegeten, ja of nee? En dan zul je zien hoe alles anders wordt…’
Of om mijn lievelingszin, bij het afscheid uitgesproken door de vos die de prins heeft gevraagd hem te temmen: ‘On risque de pleurer un peu si l’on s’est laissé apprivoiser…’ (wie het mooi kan vertalen, mag het zeggen – in mijn Nederlandse versie is de hele zin verdwenen. Wat eigenlijk heel erg is.).  

Lees verder

Slachtoffers, alibi’s, sporenonderzoek… als je maar lang genoeg met detectives bezig bent, begint je hele wereldbeeld te schuiven.

Lees verder

We woonden hier nog maar net toen ik een documentaire zag over de school waar Bloem naar toe zou zijn gegaan als we in Nederland waren gebleven. Ik zag een prachtig, licht gebouw en hoorde verhalen over schoolreisjes naar Londen en New York van kinderen die er ook al zo prachtig uitzagen allemaal. ‘Succes’, ademde de school, ‘rijkdom, toekomst.’
Ik schrok.

Lees verder

Het is alweer kersentijd. Eén boom geeft wel tachtig kilo kersen. Ik zou een kersenfeest kunnen geven en dan konden we de hele nacht doorgaan met kersen eten, wat zou er dan gebeuren?
De school is bijna afgelopen en daarom is er kermis in het dorp. Feria, zo heet dat hier, en iedereen trekt zijn mooiste flamencojurk weer aan. ‘Gitana, gitana!’ (‘zigeuner, zigeuner!’) roepen de oude vrouwtjes elkaar toe als ze door de dorpsstraat flaneren. Bloem spreekt af met vriendinnen op de kermis en die blijft de hele nacht open. Waarom zou je ook ophouden, bij zulke zachte lentenachten? Waarom zou je niet zwieren en dansen onder de sterren en je dronken eten aan kersen, kersen en nog eens kersen? Waarom zou je in Amsterdam willen zijn als je woont in Montefrio?

Lees verder

‘Ik zat in een grote blauw met paars gestippelde bloem…’
Uit mijn koffer rollen de verhalen die ik een aantal klassen in Brabant heb laten schrijven. Liefdesverhalen (‘Het leek wel alsof ik vrij was, overal bloemen en ik was door het dolle heen. Maar toen kwam hij en de tijd stond stil…’),  wonderlijke verhalen (‘en toen kwam er een oud krom manneke aan en die verdween in de struiken’) en grappige verhalen (‘Andre van Duin kwam uit de bloemen tevoorschijn en zei tegen mij Hoi Anouk. Hij kende mijn naam!!!’)
Helemaal mee naar Spanje gereisd, deze verhalen. Naar de berg waar het suizelt van de stilte. Al die sterren, al die olijven, ik was bijna vergeten hoe mooi.
En hoe stil dus. 

Lees verder

Ik ben veel te vroeg.
Dat is altijd al erg, maar op een reunie helemaal. Dat komt: bijna alle oude klassen gaan samen leuk uit eten, behalve de mijne. Het is namelijk nogal een raar groepje, de jongens en de meisjes die samen met mij in 1985 eindexamen deden aan het Stedelijk Gymnasium in Haarlem. Veel solitaire gekken, reizigers, ondernemers.Pas na uren vind ik ze, verspreid over de diverse feestruimtes: zij die ooit mijn klas waren. 

Lees verder

In Amsterdam woonden al mijn voorvaders, weet ik sinds kort. Allemaal diamantslijpers en – snijders uit de Jodenbuurt. Pikant detail: ook de opname in diverse gestichten staat geregistreerd. Dat is zomaar uitgezocht door iemand die mij verder helemaal niet kent. Het is een prettig idee dat ik oeroude grond onder mijn voeten heb. Ik ben dol op Amsterdam, zou dat daardoor komen?
De liefde zakt trouwens wel een beetje weg als ik voor de zoveelste keer overvallen word door de regen. Schurende sandaaltjes en natte zomerjurkjes, helemaal niet leuk! En als ik dan ook nog die verkiezingsuitslag zie… begin ik langzaam weer naar mijn berg in Spanje te verlangen. Daar zitten mijn meiden, daar is mijn computer vol verhalen, daar is de zon. 
Maar dan gaat de telefoon: ik heb een prijs gewonnen. De Drentse kinderjury vindt De duistere diepte het beste boek van vorig jaar. Oké, het is geen griffel, maar een Drentse kei (echt waar), toch kan mijn dag niet meer stuk. Lang leve Drente!

Lees verder

Een groot, internationaal busstation, half twee ’s nachts. 
Ilco kijkt op zijn horloge: ‘ Kunnen we niet nog even naar een terrasje…’ 
Maar ik houd van het foute licht, de schamele bankjes, de cola-automaten en de mensen met hun koffers. Wat dagen ze allemaal mee? Gaan ze weg of komen ze juist terug vannacht? Wie zwaait ze uit, wie haalt ze op, morgenochtend in Madrid? 
Met zijn allen, omaatjes en jonge moeders, mannen met ipods en nonchalante tassen, duiken we de nacht in. Vijfenhalf uur snelweg en stoelen waarop je alleen maar heel eventjes kunt slapen. De buschauffeur is enorm en stinkt naar zweet. Toch vertrouwen we hem, hij weet de weg.
En dan is toch ineens de zon opgekomen boven de buitenwijken van Madrid.
Op het vliegveld drinken we in afwachting van onze vlucht naar Nederland dure koffie en kijken naar nog meer stromen mensen die over een uur allemaal vervangen zullen zijn door nieuwe mensen, net zo anoniem. Een jong stel ligt diep te slapen, een Amerikaan schrokt verderop een groot bord patat naar binnen, Om ergens te zijn waar beweging de norm is en niemand echt IS, maakt mij gek genoeg enorm rustig. We zijn buiten de tijd en allemaal on the road to nowhere. 

Lees verder