Categorie: Verhalen van de berg

Mam, mag Chaia Twister met ons doen?’
Soms kunnen kinderen zo onnozel zijn. Van alle spelletjes die we hebben komt Dunya precies aanzetten met dat waarbij je je in de moeilijkste bochten moet wringen. Lekker Twister spelen met gekneusde ribben en een milt die steekt bij elke draai.
‘Ik heb op school gezegd dat je niet meer doodgaat,’ zegt ze ook nog vrolijk tegen Chaia – om daarna naar haar drumstel te lopen en keihard te gaan drummen.
‘Zal ik een lekker bedje voor je maken?’ fluister ik tegen Chaia. ‘Ergens weg van deze drukte?’
Waarop ze me kattig toesnauwt: ‘Jezus mam, doe toch niet zo klef!’
(lees verder)

Lees verder

Meer Ilco-foto’s van Bloem en haar Spaanse vriendin op www.flickr.com/photos/12966304@N00/sets/72157626884410499/show/ (als linkje niet werkt, even opnieuw inplakken).

Lees verder

Daar reed ik, die normaal autorijden haat, gelukkig en trots van Granada naar Montefrio met mijn lieve Chaia achterin en Ilco naast me.
Zo’n eenwoordgevoel. Samen! Thuis! Hoera!
(lees verder)

Lees verder

Laten we het hebben over de Piemelaar. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb enorm behoefte aan iets lichts. De naarheid van het leven kan me zo plotseling en heftig buiten westen slaan. Terwijl het eigenlijk heel goed gaat nu.
(lees verder)

Lees verder

Vandaag zag ik het weer, eindelijk: die felle Chaia-blik. Ze kan zo mooi kijken, zo dwars door alles heen. Maar al die tijd in het ziekenhuis keek ze vooral wazig. Of niet. Of bang.
(lees verder)

Lees verder

‘Nou, daar moet wel een heel ernstig ongeluk zijn gebeurd.’ Ik ben in het Centro de Salud met twee patienten, onder wie mijn oudste dochter met gescheurde enkelbanden. Om ons heen is net iedereen weggerend, artsen laten hun spullen vallen, ambulances gieren door de bocht, mensen blijven staan en wijzen naar de traumahelicopter.
Pas als we een half uur later bij de berg komen en ik halverwege word tegengehouden, blijkt dat dit allemaal gaat om Chaia, mijn middelste meisje.
(lees verder)

Lees verder

‘Let’s drink to world peace.’
Met die woorden krijg je Andy MacDowell in je bed (en wie wil dat nu niet?). Of in ieder geval krijgt de hoofdpersoon van Groundhog Day (topfilm, hoeveel keer je hem ook ziet) dat van haar te horen. ‘Laten we drinken op de bosmarmot,’ zegt hij enthousiast, waarop Andy’s verwachtingsvolle gezicht meteen betrekt, want: ‘I always drink to world peace’.
Ik zit dezer dagen steeds maar te wachten tot iemand hier dat ook zegt, dat lijkt me nou zo leuk. Maar nee, er wordt door de mensen van MasterPeace geklonken op van alles en nog wat, maar niet op world peace.
(lees verder)

Lees verder

De lunch, ik vind het een overschat ding. Ontbijt: ja, met veel koffie en verse broodjes. Tapas, avondeten, allemaal fijne momenten van de dag. Maar die lunch… ik sla hem net zo lief over. Goed, ik woon dus in het verkeerde land. En bij de Nederlandse bibliotheken zal ik ook nooit echte vrienden maken.
(lees verder)

Lees verder

Ik mocht mee naar een ver Grieks eiland. Er waren topkoks, vergezichten en vast ook een spa. Een verrukkelijke zeepbelvakantie.
Maar ik doe het niet.
De gedachte dat ik me de hele dag en avond zou moeten verhouden met Belangrijke Mannen (want de uitnodiging kwam via Ilco) en hun vrouwen (in het partnerprogramma) was te benauwend. Ik ben zo niet-sociaal ingesteld, dat is bijna ziekelijk te noemen.
Des te opmerkelijker dat ik deze week ga koken voor veertig mensen van MasterPeace die naar Montefrio komen. Maar dat kan ik wel!
(lees verder)

Lees verder

Experiment: stel je voor dat er iemand aan de ander kant van de ruimte staat. Wenk deze persoon, maar doe dat MET DE VINGERS VAN JE HAND NAAR OMLAAG. Denk je dat de persoon nu naar je toe komt? Of heb je hem ernstig in verwarring gebracht met je gezellige gebaartje?
Dat overkomt mij dus dagelijks.
(lees verder)

Lees verder