Categorie: Verhalen van de berg

Hoe ben ik hier nou toch weer beland? Onder maanlicht, op een feestterrein waar een half orkest de paso doble speelt. En zeven zoete meisjes van zestien in lange witte jurken met alle verwachting van de wereld in hun ogen. Waar ik, een heus juryformulier in de hand, eentje moet uitkiezen als ‘Reina de la fiesta’, oogstkoningin, een of andere oude traditie in deze week van de Maagd. Omdat iedereen in Montefrio elkaar kent of familie is van elkaar, hebben ze de buitenlanders (Ilco en mij dus) gevraagd om een onpartijdige jury te zijn. Ja natuurlijk, lachen! Formeel jasje aan, strenge blik, ereplaats voor het podium.
Maar ja, hoe kies je een miss?
(lees verder)

Lees verder

Lieve Jeroen, mijn oudste neef, ik schrijf vandaag je naam en slinger hem de wereld in. Jeroen Jeroen!
Het is niet meer zo dat ik elke dag aan je denk. Niet zoals je ouders, die alweer maanden opzien tegen deze dag, 11 augustus. De dag dat jij besloot dat het niet de moeite waard was om verder te gaan. De dag dat jij, hoe poëtisch en hoe wrang, in de Heelalstraat op het hoogste flatgebouw klom. En sprong.
(lees verder)

Lees verder

Mijn vriendinnen de actrices hebben ze allemaal. Publiciteitsfoto’s. Een schrijver van kinderboeken kan waarschijnlijk wel zonder, maar soms wil ik ook ineens een beetje glamour. Zo liet ik mijn eerste foto maken door de society-fotograaf Govert de Roos. Via een van die actrices dus en heel erg duur, maar Govert bood grootmoedig aan dat de factuur pas zou komen als ik rijk en beroemd zou zijn (dat is inmiddels zes jaar gleden).
(lees verder)

Lees verder

Voor mij ligt, wonderlijk uit zijn (nee háár) context gehaald, het tijdschrift Margriet – er stond een recensie in van Nooit meer lief. Die recensie heb je in één seconde gelezen, maar voorin staan de brieven van lezers (nee, lezeressen) en als ik die zie word ik bevangen door een enorme nostalgie. Het is er nog! Het is er allemaal nog!
(lees verder).

Lees verder

En dan zeggen ze dat IK schokkende boeken schrijf?
Ik heb nu achter elkaar De Hongerspelen, Gone en Morgen toen de oorlog begon gelezen. Allemaal series, allemaal Amerikaans (denk ik). En allemaal kei- en keihard.
(lees verder)

Lees verder

Deze leuke, frisse site wordt op dit moment bedolven onder een bombardement aan spam. Een beetje alsof je een mooi huisje hebt, fris geschilderd, en het staat voortdurend onder de graffiti. Daar kan ik wel van huilen! Dat snapt mijn oudste dochter (en zij alleen) gelukkig heel goed. Zij leest op dit moment GONE, een […]

Lees verder

Misschien moet ik mijn lijstje van beste stranden bijstellen. Want gedreven door ons verlangen om altijd door te rijden tot waar alles ophoudt, kwamen we zomaar HIER terecht:
(lees verder)

Lees verder

Aan een formicatafeltje zat de jongen met zijn moeder droevig te zitten. 13 jaar? 14? Zijn moeder – groot en grof en best wel lelijk- had een biertje genomen en hij een cola. Ze had er vrij lang over gedaan om het te bestellen. Der obers wilden liever cocktails maken voor de mooie dames in het wit. Want dat was het thema van het feest: wit. De muziek was te hard en ook tamelijk stom. Blues Brothers coverversie. Het licht had iets van blacklight, speciaal voor vandaag. Arme jongen, dacht ik. Je moest wel naar die twee kijken. Stug doordrinkend, starend naar de dansers – allebei in ongemakkelijk wit gehuld.
Toen kwam de vader (groot en grof en best wel lelijk) binnen en veranderde alles.
(Lees verder)

Lees verder

Ik was het zó niet van plan. Jullie opzadelen met veel te idyllische vakantietaferelen. Van die verhalen waarbij tijdens het Afrikablog diverse vriendinnen afhaakten zo soft.
Maar ja, 150 dolfijnen…
(lees verder)

Lees verder

De 5 fijnste strandjes ter wereld. De 5 basiseigenschappen van een echte man. De 5 bestgelukte beginzinnen van boeken… Lijstjes, ik ben er dol op. Als Francine Oomen het niet al had gedaan, had ik Lena Lijstje verzonnen.
(lees verder)

Lees verder