Categorie: Verhalen van de berg

‘Houdt u van kinderen?’ Het is een van de vragen in een ‘moeilijke’ klas. Iedereen kijkt me nieuwsgierig aan – volgens mij is het een soort test.
(lees verder)

Lees verder

‘Met zijn vingertje en zijn duim…’ zingt mijn moeder vrolijk en natuurlijk eigenlijk te hard door de volle trein. Ze is blij want vandaag mag ze met mij mee op kinderboekenavontuur.
(lees verder)

Lees verder

Er is een leger van schrijvers. Elke ochtend, als ik in de trein zit naar weer een andere school of bibliotheek, dan zie ik voor me hoe op datzelfde moment tientallen (honderden?) andere kinderboekenschrijvers ook op pad zijn voor de kinderboekenweek. Allemaal helden op een missie.
(lees verder)

Lees verder

Met mijn dochters naar het kinderboekenbal. Dresscode: superheld. Hier een verslagje voor wie, net als ik, niet was uitgenodigd (en ook nog eens geen pompoen ter beschikking had).
(lees verder)

Lees verder

Mijn dochter fladdert door de Bijenkorf als een zenuwachtige vlinder. Opgejaagd door de hysterie van de Dwaze Dagen en de overvloed die die ze in Spanje niet kent, draait ze her en der lipsticks open en wijst me op kwastjes, blushers, ogenschaduw. Als er een stapel mascara”s door haar toedoen over de vloer rolt, snap ik dat hier een Plan nodig is.
(lees verder)

Lees verder

Vergeet de griezelige hertogin uit Alice in Wonderland die haar kin in je schouder boort als ze naast je staat. Zij is geincarneerd in de meest bizarre, engste vrouw van Spanje: de hertogin van Alba. Zo iemand die ‘s nachts ineens als een halfdode geest op je voeteneind komt zitten.
(lees verder)

Lees verder

Mijn dochter Chaia (‘ik haat taal’) doet mooie dingen met woorden. Zo heeft zij het woord ‘luguber’ opnieuw uitgevonden. ‘Nee, niet de sla tegelijk met de lasagna op mijn bord, dat vind ik luguber,’ zegt ze bijvoorbeeld. Of: ‘Zit niet de hele tijd zo aan me te aaien, dat is luguber.’ Maar haar mooiste woord is ‘aanbidden’. In zinnen als: ‘Ik aanbid het als de poes ‘s nachts bij komt liggen.‘ Of ook: ‘Ik aanbid pasta met roomsaus. ‘
Ik pik dat woord vandaag van haar. Ik aanbid….Imme Dros.
(lees verder)

Lees verder

Internationale dag van de vrede. Ilco staat in alle kranten: MasterPeace is nu ook officieel in de lucht.
En ik zit op de berg, nog steeds zonder geld. Zie je wel, ik word jong dement, mijn grootste angst. Want de vorige keer dat mijn portemonnee kwijt was vonden we hem – ongelogen- terug in de ijskast tussen de kazen. Had ik hem met boodschappen en al opgeruimd. Hoeveel raarder kan het nu zijn?
(lees verder)

Lees verder

Je moet hier geen haast hebben, zeg ik altijd tegen gasten als ik ze meeneem naar het enige groenteboertje van het dorp. En ik wijs ze trots op het ouderwets ambachtelijke, de seizoensgroente, de liefde van de groenteman voor zijn zaak. ‘En kijk eens hoe goedkoop.’
Maar vandaag pas ik niet in mijn eigen plaatje. Helemaal niet zelfs.
(lees verder)

Lees verder

A woman must have money and a room of her own if she is to write fiction. Dat mailt mijn schrijfpetemoei Mieke mij en zij citeert op haar beurt natuurlijk Virginia Woolf. Niks barre omstandigheden en gekwetste ziel – money and a room of her own! Zoals dat gaat met petemoeis (-moeien?) komen de woorden precies op het goede moment.
(lees verder)

Lees verder