Ach, kan iemand me even dat Volkskrant-katern over melancholie opsturen? Want dat beschrijft precies hoe ik me nu voel, al is saudade het woord dat ik zelf zou kiezen.
(lees verder)
Categorieën
Categorie: Verhalen van de berg
Categorieën
Missing Rwanda
Categorieën
In a land of fantasy
Als ik in het vlieguig terug naar Spanje zit, ga ik heel diep zuchten. Of misschien wel heel hard huilen. Dat heb ik dezer dagen wel een paar keer gedacht. Ik vond het zo eng wat ik aan het doen was in Rwanda. Elk keer als ik weer ergens op een school was geweest, was ik alweer zenuwachtig voor de volgende.
En nu zit ik dus in dat vliegtuig terug. In de meest magische nacht van het jaar nog wel: samhain, heksennieuwjaar.
(lees verder)
Categorieën
De nieuwe feestzaal
Ging het ook nog een keer niet goed hier in Rwanda? Ja dus. Maar dat lag niet aan mij. En ook niet aan de kinderen.
(lees verder)
Categorieën
Ik ben een zwarte tuinman
Een avond voor Rwandese leraren… misschien heb ik hier wel het meest tegenop gezien. Want wie ben ik om hen iets te vertellen over verhalen en hoe je daarmee omgaat in de klas? Al die goedwillende westerse hulptroepen overal – alleen al hoe we het vliegtuig uitstapten: een en al extreem serieuze muizen op geitenwollen sokken. Rwanda, we komen je helpen! En ikzelf, met mijn dure jurkjes, ben ik niet ook gewoon een neokoloniaal met de beste bedoelingen? Zullen de leraren daar wel voor komen vandaag? ‘Niet als het keihard regent,’ is me voorspeld. Want de leraren hebben geen ambassade-auto ter beschikking. Die moeten gewoon met busjes, of zelfs lopen.
En ja, precies als ik al mijn spulletjes heb klaargezet, waait er een keiharde wind door de open ramen naar binnen. En barst de moesson los.
(lees verder)
Categorieën
Bericht uit Rwanda
‘Enfants!’
De Belgische juf heeft aan een enkel woord genoeg. Precies tegelijk springen alle zwarte kinderen op en staan naast hun tafels. ‘Bonjour Anna van Praag,’ klinkt het in koor.
Anna is dus in Rwanda.
Of: ‘Kuifje in Afrika,’ zoals Ilco het liefdevol noemt.
(lees verder)
Categorieën
Official mision
Ik ga iets heel spannends doen. Enger dan duizend kinderboekenweekkinderen behagen. Raarder misschien dan Nooit meer lief schrijven. En zeker zwaarder dan koken en boodschappen doen voor vijftien gasten.
(lees verder)
‘Ik ben dol op kerstmis maar ik heb al tegen mijn man gezegd: we doen dit jaar geen boom,’ zei de bibliothecaresse en hierbij trilde haar lip hevig.
(lees verder)
Categorieën
De dagen in villa africa
Overal harde muziek, overal beweging. Kinderen in het zwembad, kinderen in de zon. Een weeshuis van borden aan de lange tafel en net nog buiten eten. Zon. Blote benen en geen sokken. Koppijn.
(lees verder)
Dit is een brief aan de bijna duizend kinderen die in mijn workshops deze weken heldenverhalen hebben geschreven.
Ik ben verdwaald geraakt in jullie verhalen. Ik heb gelachen, gegriezeld en zelfs een beetje gehuild. Net zoals ik jullie zelf heb zien schrijven: met rode wangen en wazige ogen. Ik heb het allemaal gezien, de tranen, soms, het gezoek, maar ook het plezier bij het schrijven.
Aan iedereen die zei dat het verder ging, dat dit nog maar het begin was: ga alsjeblieft door. Je mag me altijd meer verhalen sturen. Ik ben zo trots op jullie!
(lees verder)