Anna van PraagDoornroosjes. Zo noemt Ted van Lieshout herinneringen die alleen nog maar wakker gekust hoeven worden. Dat is wat ik doe ik als ik schrijf: herinneringen wakker kussen. Daardoor kan je ook prima over en voor kinderen schrijven als je zelf geen kind meer bent. En is het niet nodig om zelf kinderen te hebben – hoewel die soms wel ineens kussende prinsen kunnen zijn.
(lees verder)
Je blessings. Je echt goede vrienden. Je ongepubliceerde verhalen (af en half). Zelfs je lucifers kan je tellen (nog twee – zonder lucifers op een berg in Spanje kan behoorlijk problematisch zijn als je geen al te modern fornuis hebt en het is ook nog eens weekend).
Maar wat ik vooral tel vandaag: mijn likes.
(lees verder)
‘Koffie? In de zon?
‘Nee!’ Ik gris het kopje koffie uit zijn hand en wapper mijn verbijsterde echtgenoot de deur uit. Schrijven wil ik, zonder gedoe. En zelfs de zon – die heerlijke Spaanse nazomerzon- is nu gedoe.
(lees verder)
‘Alsof je dagenlang jarig bent.’ Zo omschreef een collega-schrijfster het gevoel wanneer er een nieuw boek uitkomt. Het is een soort wonder als de gedachten die je ergens op een berg in je eentje hebt zitten uitpuzzelen ineens getransformeerd zijn in een boek. Of wat me vorige week nog overkwam: dat er een totaal onbekend iemand tegenover je zit in de trein die jouw boek leest. Dat is zo geweldig en bizar… ik voel het nog.
(lees verder)
De meester van de Theo Thijssenschool is not amused door mijn vorige blogje. ‘Je hebt er niet echt veel zin in he?’ En dat hij het de kinderen ook al even heeft laten lezen.
(lees verder)
Ik ben totaal ongeschikt voor dit beroep. Dat denk ik als ik op facebook al mijn collega-kinderboekenschrijvers over de kinderboekenweek hoor praten. ‘Heerlijk!’ ‘Zo leuk, mijn klassenbezoek vandaag’ ‘Hoera, ik mag weer’ ‘De fijnste weken van het jaar’. Dit -en nog veel meer- raast er allemaal aan je voorbij. Terwijl ikzelf alleen maar volhoud op de adrenaline van pure paniek.
(lees verder)
Lieve kinderen van Nederland. Lang geleden, toen jullie nog kleuter waren, was het vast enorm opwindend om Mickey Mouse in het echt te zien bij iets als Euro Disney. Toen snapte je nog niet dat het eigenlijk gewoon een zwetende man was in een pluchen pak. Heel schattig. Maar tien, elf of zelfs twaalf jaar zijn en dan nog denken dat zo’n muis echt is, of zelfs dat een muis een schrijver kan zijn – dat is een beetje zielig, toch?
(lees verder)
Heel vroeg in de ochtend liep ik heel toevallig door de Vrolijkstraat en ik moest meteen aan Gerrit denken. Gerrit was mijn vriend. En nu is hij dood.
(lees verder)
Het regent op station Zwolle en ‘door een sein- en overwegstoring’ ben ik nu al drie keer die niet-overdekte trappen op- en afgestruikeld met mijn zware koffer vol boeken en logeerspullen. Mijn nagellak bladdert, mijn Spaanse jas is te koud en ik moet heel erg plassen. Nog maar twee dagen bezig en ik voel een lichte weerzin tegen kinderboeken opkomen. (lees verder)
Lees verderWe zouden het gaan vieren in een sterrestaurant in San Sebastian. Of misschien in Parijs. Maar ja, toen mailde Wierden. En de dag daarna wilde Emmen. Dus ja, daar ga je.
(lees verder)