Anna van PraagIk rijd door de nachtelijke bergen met een auto vol mannen die mij double clutch aan het leren zijn. Nieuwe maan, ijskoud en glad, mijn bloedjes van kinderen helemaal alleen thuis zonder eten. Hoe ben ik hier in godsnaam verzeild geraakt?
(lees verder)
Mijn lieve zus vraagt of ik Vijftig tinten grijs al heb gelezen. Ik zeg wat ik steeds zeg als iemand mij dat vraagt (en wat wordt het vaak gevraagd): dat je volgens mij veel beter gewoon echte porno kunt lezen. En dat ik het hier bovendien alleen maar in het Spaans kan kopen.
(lees verder)
‘Haar teen groeit scheef,’ zegt de huisarts van Montefrio waar we komen voor een gekneusde enkel. Ze laat foto’s maken van Chaia’s voet en stuurt ons door naar het ziekenhuis in Granada.
(lees verder)
Ik heb een vriendin die goeie zaken doet met de kosmos. Elke keer als ze iets heel graag wil, slingert ze die wens de lucht in en elke keer krijgt ze van de megasinterklaas die ‘de kosmos’ voor haar is precies terug wat ze wil.
Dat ga ik ook doen.
(lees verder)
In een golf van moederliefde -dan wel schuldgevoel dat ze nu alweer dagen voor de tv hangt- zeg ik tegen Dunya: ‘Ik ga vandaag met je spelen, zeg jij maar wat.‘ Haar antwoord verraadt een vader met organisatietalent: ‘Een uur cupcakes bakken en versieren. Een halfuur samen tekenen. En dan een halfuur voorlezen.’
(lees verder)
Zeventien jaar geleden werd ik wakker in Ecuador. Er zaten reusachtige leguanen aan mijn voeten en ik voelde me nieuw en wijs. Ik had net een andere baan -bij het RO Theater in Rotterdam waar ik iets gewichtigs deed met pers en publiciteit- en een etage aan een gracht, boven een coffeeshop. En het belangrijkste: sinds oud en nieuw zat er een trouwring aan mijn vinger.
(lees verder)
Lieve bloglezers, vandaag schrijf ik direct aan jullie, stukje nummer 547. Vaak zijn jullie hier met z’n tweehonderden op een dag. Soms probeer ik me me voor te stellen dat jullie dan ook allemaal tegelijk de berg op komen. En dat ik dan eindelijk zal weten wie Ada is. Of Elly. Of Liesbeth. Of Kenneth. Of mijn facebook-collega’s die ik vaak ook alleen maar ken van hun boeken. Zou ik dat aankunnen, zoveel nieuwe vrienden tegelijk?
(lees verder)
‘Gek word ik van al die gelukkige gezinnen met kerstmis. Ze hebben geen idee hoe irritant ze zijn met hun schatje dit en liefje dat. En al die leuke kinderen de hele tijd gaan ook op je zenuwen werken.’
‘Ja,’ zeg ik tegen mijn vriendin aan de andere kant van Skype. ‘Ja, nou.’
(lees verder)
Een ander mooi kerstverhaal (het kan nog net) van mijn moedertje bij de Albert Heijn (lees verder).
Lees verderHet mooiste kerstverhaal dit jaar komt van Chaia. (lees verder)
Lees verder