Anna van Praag‘Op dit soort momenten nemen mensen dus cocaine,’ zegt mijn dochter als ik voor de zoveelste keer begin te gapen. Om er onmiddellijk licht gealarmeerd aan toe te voegen: ‘Nee he mam, niet doen hoor.’
Hm , zo ernstig is mijn reputatie dus al bij mijn kinderen (lees verder)
Het regent baby’s. Ik kan, als ik wil, elke dag een verse baby zien. Maar eentje is mijn lieveling. (lees verder)
Lees verderAchach er is een paard dood. Een heel groot, heel sterk paard van nog maar zeven jaar. Onze twee paardenmeisjes zijn ontroostbaar. (lees verder)
Lees verder‘Mam, jij bent geen echte moeder.’
Dat zegt mijn liefste dochter van veertien een paar keer per week tegen me, ik geloof dat zij er meer mee zit dan ik.
(lees verder)
Ilco is de godfather en zo ziet hij er ook uit met zijn strakke witte pak en zonnebril. De cura is de man met de bijbel en de waterkan. En Izan is de baby om wie het allemaal draait. (lees verder)
Lees verder‘Ik had een angstdroom vannacht,’ zeg ik tegen mijn dochter. ‘Opa Snor kwam en ik had helemaal niks voorbereid; hij moest koude pasta eten.’
Ze kijkt me verwachtingsvol aan en ik begrijp dat mijn clou de hare niet is: dat ik bij mijn vader altijd alles perfect wil doen. Hij komt vandaag en ik wil zelfs die paar kleine wolkjes weg hebben uit de lucht, nu!
Het slaat nergens op (mijn vader zal de eerste zijn om dat te bevestigen) maar het is hardnekkig. Daarom -en omdat het best grappig is- voor deze keer een oud stukje opnieuw: Opa Snor in Afrika. (lees verder)
‘Masturberen of broodje smeren?’ Misschien wel de raarste post die ik ooit las – van een een vrouw die ik verder alleen via Facebook ken. Nog raarder: dat allemaal mensen haar daar serieus over gingen adviseren (‘Je hebt toch twee handen?…’).
Facebook is vaak zinloos en zeker verslavend, maar hier op de berg is het bovenal de koffiemachine waar ik ouwe kennissen tegenkom en nieuwe collega’s.
Bovendien heb ik er nu al twee boeken aan overgehouden (lees verder).
‘Mom is home. Now you can open the door. Don’t be afraid now, not any more…’ Dat was het liedje uit een of andere rockfilm over de wolf en de zeven geitjes die ik als kind zag. Ik was er enorm door gefascineerd: dat veilige, dat warme… Maar ondertussen kwam die wolf toch.
(lees verder)
Er is een plek aan de oevers van de Bosporus, pal onder de brug met de duizend lichtjes. Daar zitten mensen op bankjes en lage krukjes thee te drinken, te praten en te lachen. Er speelt altijd wel iemand op een gitaar – heel erg goed – en soms wordt er meegezongen. Stoere meiden imponeren hun vriendjes bij het water door zoveel mogelijk dobberende ballonnen kapot te schieten. Viskatten sluipen tussen alles door en maken reusachtige schaduwen in het maanlicht. Overal ruikt het naar verse wafels die de hele nacht door worden gebakken, en naar gepofte kastanjes.
Daar, aan de voet van die lange, lange brug, zitten zwartgesluierde ‘vleermuisvrouwen’ naast westerse meiden en jongetjes in witte pasja-pakjes naast tandeloze opaatjes.
Niets hoeft en alles mag en niemand gaat er ooit slapen.
(lees verder)
Ik ben ontsnapt. Helemaal naar Istanbul.
Ilco en ik ontmoeten elkaar (ik uit Malaga, hij uit Ljubliana – ik weet niet eens hoe je het schrijft) ‘s avonds op het grote Taksim plein. Dat is net zoiets als afspreken bovenop het Empire State Building. (lees verder)