Categorie: Verhalen van de berg

Nee, zo’n stukje ging ik niet schrijven. Zo van ‘en ik weet nog zo goed toen…’ en over toch nog plotseling. En ik ging zeker niet huilen, gewoon het leven zelf. (lees verder)

Lees verder

Dit wordt het smerigste blog dat ik ooit heb geschreven, ik waarschuw maar even, je kunt hem ook overslaan (lees verder)

Lees verder

In geen enkel ander land zijn ze zo aardig. Als we op een strandje zijn, vraagt Ilco onze buurman of hij zijn nog brandende kooltjes mag gebruiken om een soepje te maken. ‘Wat vreselijk jammer,’ roept de man uit, ‘dat wij net gegeten hebben – anders hadden we met elkaar kunnen eten!’ En vervolgens geeft hij ons een schaal rijst met saus, drie gegrilde vissen, een tas vol fruit en twee flessen cola. ‘Dan is het toch een beetje alsof we samen eten.’ (lees verder)

Lees verder

Een huisje aan zee… Toen we terugkwamen uit Afrika wilden we daar gaan wonen maar we vonden het niet. En nu vindt het huisje ons. (lees verder)

Lees verder

De patat stoof je gaar in een flinke plas olijfolie, tot hij slap is maar niet bruin. De eieren pocheer je, ook in olie, en die leg je er nog nadruipend bovenop. En voila: papas con huevos. (lees verder)

Lees verder

We zijn met ons gezin net die Volvo-reclame. (lees verder)

Lees verder

Ik heb nog nooit iemands leven gered. Jullie? (lees verder)

Lees verder

Roze wolken, ik heb ze nooit begrepen. Of nou ja, ik zit er zelf nooit op. Niet als het over kindjes gaat. (lees verder)

Lees verder

Middenin de nacht gaat het licht aan. Dat is best wel eng als je man ergens in Afrika zit en je kinderen altijd slapen als marmotjes. Ik zit meteen rechtop in bed (lees verder)

Lees verder

‘Wat voel ik me opeens oud,’ zegt Marije die vroeger altijd op onze kinderen paste. ‘Dat je die meisjes achterlaat in het holst van de nacht, helemaal dressed up to party, en dat je dan zelf gewoon naar je bedje gaat.’
(lees verder)

Lees verder