Categorie: Verhalen van de berg

Ach wat hebben mijn vriendinnen en ik veel gemist vroeger. Hoe eenzaam en vooral langzaam moesten wij bouwen aan ons lage meisjeszelfbeeld (lees verder).

Lees verder

Een leven in cirkels, Met veel tamtam weg uit Amsterdam, straks met veel tamtam weer terug. En nu weer met de Landrover aan zee en slapen in de daktent (lees verder).

Lees verder

De moeder van Steffi en Nelli is dood. Ik lees het voor en schrik zelf. Shit, even vergeten dat het op dit moment in het boek al gebeurt. Ik kijk naar mijn tienjarige dochter in haar bed, trekt ze het wel? (lees verder)

Lees verder

Ik hou niet zo van de natuur. De eindeloze heuvels vol olijfbomen bijvoorbeeld, waar Andalusië zo bekend om is, zal ik niet missen als ik hier wegga. Olijfgroen is een saaie kleur! Ook de stoere peña ken ik nu wel, met zijn onbegroeide rotsen waar vaak sneeuw op ligt.
Maar er is één plekje, dat blijft maar toverachtig mooi. (lees verder).

Lees verder

Er is een Arabische transformatieprinses bij ons te gast
(lees verder).

Lees verder

Ik kwam deze foto tegen: dochters in de woestijn, gefotografeerd door Ilco. Jaren geleden natuurlijk, maar ik was opnieuw geraakt. Drie zussen, samen op weg, het heeft iets onvoorwaardelijks (lees verder).

Lees verder

Ik weet nog hoe bijzonder het vroeger was. Hoe je ernaar uitkeek en het koesterde en wekenlang voorbereidde. Een nieuw gezinslid! (lees verder)

Lees verder

‘Je gaat toch niet wéér beginnen?’ zegt Ilco als ik wil gaan opsommen welke voorstellingen en feestjes ik deze maand niet meemaak in Nederland. ‘Volgend jaar woon je daar weer en kan je alles en alles zien.’ (lees verder)

Lees verder

Er loopt hier allemaal muziek door het huis (lees verder).

Lees verder

‘Wat was dat een lelijke kunst.’ Ik was er al bang voor maar Marije ging vol goeie moed galeries uitchecken in Granada (lees verder).

Lees verder