Anna van Praag‘Maar ik hou helemaal niet van kamperen,’ riep ik een jaartje of acht geleden, aan de vooravond van onze wereldreis. De Landrover stond volgepakt voor de deur, ons huis lieten we achter.
‘Waar dacht je dan dat die daktent voor was?’ zei Ilco geschokt (lees verder).
Dunya’s moestuin is als een soort woest moeras over de hele patio gestroomd. En er ligt een dode kip voor de deur, groot en bruin en verig.
Verder is er niks veranderd hier in Spanje. Het licht is oogverblindend, de stilte oorverdovend (lees verder)
Voor even leefden we het leven van de glamour en de glorie, schijnwerpers overal, en Ilco leefde even het leven van Jezus (lees verder).
Lees verderIk deed ‘een Volkskrantje’: een dagje mee met MisterPeace. (lees verder)
Lees verderEr zijn van die dingen die je niet ambieert maar die toch op je pad komen, dat overkomt me de laatste tijd steeds vaker (lees verder)
Lees verder‘Er komen zo ijsjes voor alle kinderen,’ roept Dunya, we zijn op een familiefeest in een restaurant. ‘Mmm,’ roepen haar zussen. De ijsjes zitten in Micky Mouse-hoofden en er steken kleurige parasolletjes uit. Maar de zussen krijgen ze niet (lees verder).
Lees verder‘Vervelend hè, dat je moeder er de hele tijd doorheen zit te praten. Doet ze dat vaker?’
Ik geloof dat we zomaar de perfecte school voor Chaia hebben gevonden. (lees verder)
Tafereeltje. Dochters op de bank kijkend naar Hollands Next Top model. Middelste speelt er gitaar bij, heel zachtjes. Oudste vlecht de haren in van haar jongste zusje, die nog even op mag blijven. Aan tafel werkt hun vader fulltime aan de wereldvrede op tegelijkertijd een ipad met kapot scherm en een iphone waarvan het scherm ook al craquelé is – en geen minuutje tijd om het te laten repareren.
Ikzelf kijk er schuin langs naar buiten. (lees verder)
Het schattige huisje aan het IJ is een zenuwcentrum voor vrede aan het worden – nu al. (lees verder)
Lees verderZe is een vogel. Zo heet ze en zo wil ze zijn, mijn moeder (lees verder)
Lees verder