Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Een bikini of een badpak? Orange is the new black of Madmen? Btw aangifte doen of stiekem doorschrijven aan mijn boek? Wijn of chocola? (lees verder)

Lees verder

Ik schrok ervan wakker. (lees verder)

Lees verder

Ik schreef laatst over spullen weggooien en hoe makkelijk dat is. Veel mensen dachten daar totaal anders over en vertelden hoe pijnlijk ze het vonden om dierbare voorwerpen weg te doen. Maar er is iets anders wat ik nog veel en veel moeilijker vind. (lees verder)

Lees verder

You can get it if you really want, zongen wij van the young people’s group vroeger, het was een van de lijfliederen van de sekteachtige groepering waar mijn ouders een tijdje bij zaten. We dansten er een polonaise van het geluk bij op de wilde feesten: succes was maakbaar en saaie levens voor losers.
Het was een parallelle wereld, een soort perron 9 3/4 van het dagelijks bestaan. (lees verder)

Lees verder

Een van mijn eerste herinneringen. Er stopt een volgeladen busje voor de deur van mijn hippieachtige ouders. Eruit stapt een vrouw met (in mijn herinnering) wild krullend haar. Ze is helemaal uit Engeland komen rijden. ‘Hier ben ik dan,’  zegt ze en ze spreidt haar armen uit naar het busje. ‘Met alles wat ik bezit op deze wereld.’ De bewondering van mijn ouders stroomt ook door mij heen. Dus zo ziet vrijheid eruit! (lees verder)

Lees verder

Waarschijnlijk vind je dit alleen maar leuk om te lezen als je ook schrijver bent. En als je schrijver bent vind je het ook niet leuk want zelf doe je toch alles anders. (lees verder)

Lees verder

Facebook gedraagt zich soms als een dementerende ouwe tante die om de haverklap ouwe koeien uit de sloot haalt. En dan, geschrokken van je reactie, meteen in meervoud gaat praten: ‘We dachten dat je het leuk vond om terug te kijken op deze herinnering.’ (lees verder)

Lees verder

Rillend van de hooikoorts zat ze deze week nog bij me. ‘Mijn longen zijn best wel slecht.’ (lees verder)

Lees verder

Ik zal een jaar of twaalf geweest zijn toen mijn vriendinnetje Sabine de vraag stelde. Het ging over de film Bilitis. (lees verder)

Lees verder

De scholen gaan richting zomervakantie, geen schrijversbezoeken meer. De klus bij EYE is geklaard, sterker nog, de programmeur zegt: ‘No offense maar je hoeft niet meer te komen hoor, Anna.’ (lees verder)

Lees verder