Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Jongste dochter kreeg van haar grootste zus en haar nepzus Laurita een helix cadeau. Op een of andere manier dacht ik daarbij aan een hele grote ballon. (lees verder)

Lees verder

Tegeltjeswijsheden op Internet. Soms is het bloedirritant. (lees verder)

Lees verder

Natuurlijk zat de kat niet in de wasmachine. Dat wist ik al die tijd al. (lees verder)

Lees verder

De laatste avond op Texel wandel ik nog even in het avondlicht naar het heideveldje achter het huisje. In mijn hoofd draaien films van vroeger. (lees verder)

Lees verder

Er zijn hier opvallend veel toeristen van in de zestig die breeduit fietsen, die trouwens ook breeduit ZIJN. Een beetje krom, een beetje te gebruind. Het eiland is van hen, vinden zij, en dat vinden ze op een verbeten manier. Ze gaan dus altijd overdreven hard bellen en ‘hoho’ roepen als ze mijn pubers schaamteloos aan zien komen slingeren.

Lees verder

Van Shanghai naar Texel. (lees verder)

Lees verder

Waar de grenzen water zijn. En als de nacht valt teruggebracht worden tot waar het bos begint dat ons omringt. (lees verder)

Lees verder

Het begon met 1 persoon. Dunya die zo graag eens wat langer in de bossen van Texel wilde zijn. (lees verder)

Lees verder

We hebben een goed jaar achter de rug, toch, lieve dochter? (lees verder)

Lees verder

San Sebastian moet de grand final van de vakantie worden. (lees verder)

Lees verder