Anna van PraagIk breek een lans voor de traditie.
Die ik los van zwarte piet zie.
Maar: in dat je een gedicht schrijft
tongue-in-cheek terwijl het licht blijft.
Een gedicht van jou alleen
aan de mensen om je heen.
Voor elkaar gedichtjes schrijven…
Dát is waarom dit feest moet blijven!
(lees verder)
‘Ik moet even the hills are alive doen’ zei ik deze zomer een paar keer tegen J.
(lees verder)
Elke dag, ongelogen, ben ik me bewust van de dingen die het doen.
(lees verder)
Op de pont kom ik een collega tegen. ‘Ga je ook naar die uitverkochte voorstelling?’
Ik flap eruit: ‘Eigenlijk ga ik naar een heksenkring, vanwege de volle maan.’
De collega knikt, meteen stil.
(lees verder)
Een stilleven van lege koffiekoppen, vuile glazen, de laatste paar zelfgebakken koekjes. (lees verder)
Lees verderOm 10 voor 12 kwam ze binnen gestormd, helemaal uit Lelylaan. Toen rook het huis natuurlijk naar zelfgebakken speculaas. (lees verder)
Lees verderVorige week was mijn moedertje jarig, still going strong. In de Flesseman.
(lees verder)
Herfst in mijn stad. (lees verder)
Lees verderUit de verspreide boedel kwam ineens een grote witte zak van een bruidswinkel in Utrecht tevoorschijn.
(lees verder)
De Anna van mijn dromen is een stoer wijf. (lees verder)
Lees verder