Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Die paar dagen Texel per jaar zijn  alsof je samen op een boot zit op volle zee. De ruimte is klein, je kunt je niet verstoppen.

Lees verder

‘Ik ging dus een keer met mijn moeder een dagje naar Texel, op de fiets…’ Mijn dochter laat me braaf uitpraten, ook al heeft ze de herinnering al veel te vaak gehoord.

Lees verder

Eer van je werk. Ik zat op de fiets en dacht een soort variatie op Marie Kondo. Als je te weinig eer van je werk krijgt, doe het dan niet.

Lees verder

Lieve jongste dochter, vandaag word je 21. Eind deze week, op je ’21 dinner’ zal ik je toespeechen zoals een moeder betaamt, of nouja zoals deze moeder betaamt, die altijd op zoek is naar woorden om het leven en de liefde in uit te drukken.

Lees verder

Elk jaar op zestien augustus  gaat de vrouw naar het eiland.

Lees verder

Mijn boekendochter heeft een enorme liefde voor Arthur Japin. ‘Dat jij mij niet eerder in contact hebt gebracht met De zwarte met het witte hart is echt een fout in de opvoeding,’ zegt ze dan bijvoorbeeld.

Lees verder

Dit is niet het schattige Griekse appartementje waar we na een heet en druk stranddagje samen tot laat een fles ouzo leegdrinken.

Lees verder

Ik ben dus halfblind, als in: zonder bril kan ik eigenlijk niets typen. En warrig ben ik ook. En soms te snel.

Lees verder

‘Waarom moeten we toch per se iedereen accepteren?’ verzuchtte iemand online.

Lees verder

Laatst gebeurde het voor de allereerste keer in mijn leven dat iemand die mij niet kende zei: ‘Jij kan vast goed schrijven.’

Lees verder