Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

‘Jij bent geloof ik de allereerste vrouw die niet ‘moeder’ heeft opgeschreven om zichzelf te definiëren.’ zegt de cursusleider. (lees verder)

Lees verder

Ik sta voor de spiegel op de wc naar mijn inwitte gezicht te staren als ik de volgende grote groep kinderen alweer hoor binnenstromen in de bibliotheek. ‘Waar is de schrijver, waar is die Anna van Praag?’Ik heb er net twee van die groepen op zitten. Lieve kinderen, vol fantasie. Toch denk ik even: mag ik alsjeblieft héél lang hier op de wc blijven…? (lees verder)

Lees verder

‘Mamaaaaa! Er lopen allemaal escorts door de tuin.’ (lees verder)

Lees verder

Gisteren was ik voor het elfde jaar naar het Kinderboekenbal, dat is een heel schrijfleven lang (lees verder).

Lees verder

Ik heb nog nooit een prijs gewonnen, nog nooit! Of nou ja, één keer, dat was een steen. (lees verder)

Lees verder

Wakker worden van een fel oranje ochtendlicht dat weerkaatst op hoge witte huizen. Van schoonmaakwagentjes op straat, ratelende rolluiken, en dat alles al in beweging is voordat de winkels open zijn (alleen de bakker, mensen met baguettes onder de arm). Zeker honderd duiven ineens en dat je dan vanuit je raam omlaag kijkt en er staat een baardig krom mannetje al die duiven te voeren.
Ik ken dit alles – en ik ken dit nooit. (lees verder)

Lees verder

‘Misschien moeten we nóg een bord pal voor ons huis neerzetten?’ stel ik voor. ‘En daar staat dan op: en nu allemaal weg uit onze tuin!’
(lees verder)

Lees verder

NO SEX stond overal met grote letters. Dus dat was een hele geruststelling. (lees verder)

Lees verder

‘Ben ik een Nelson?’ Met die gedachte werd ik vanmorgen wakker. (lees verder)

Lees verder

Omdat je er de allerlekkerste patat kan kopen. Om het getingel van de klokken van de Westertoren en dat Anne Frank dat ook al hoorde. Om die ene lampenwinkel en de herinneringen die plakken aan de Mazzo. Maar vooral om Rietje. (lees verder)

Lees verder