Ik ben geboren in het jaar van de Summer of Love.
Mijn ouders demonstreerden in het Winkelcentrum voor meer groen en minder Schiphol, thuis op tafel lag de Sekstant en op de pick up Abbey Road of The Witte Album van The Beatles.
Iets met vrije liefde
Ik herinner me mijn moeder in maxirok of juist mini met hoge laarzen, mijn vader met heel veel haar en bakkebaarden, zijn pyjama was een lang oosters gewaad. Er waren altijd veel mensen over de vloer, met sommigen zouden we in een woongroep gaan, daar werd vooral veel over vergaderd. Er was ook wel iets met ‘vrije liefde’ maar daar werden wij als kinderen gelukkig buiten gehouden. Ik herinner me wel tuinfeesten met schalen bowl en toastjes brie en dat ik eindeloos mocht opblijven.
En precies naar die tijd werd ik ineens geteleporteerd. J had kaartjes voor The Analogues in Carré, want hij kende de gitarist. The Analogues spelen de studioalbums van The Beatles tot in de perfectie na. Toevallig was deze keer Abbey Road aan de beurt. Vanaf de eerste noot stuiterde ik de Summer of Love in, en dan bedoel ik niet dat ik alles kon meezingen (dat kon ik), maar meer dat ik weer wist hoe de muziek uit de eerste jaren van mijn leven zich mengde met de sfeer van mijn jeugd, van veilig en spannend tegelijk. Alsof de teksten van dat album magische boodschappen bevatten, coderingen van een leven dat ik wel en niet al begreep. En ook een diep soort melancholie die ik nooit meer zo hevig heb gevoeld als toen als kleuter maar die ik wel altijd bij me heb gehouden.
Ik werd er zo vrolijk van. En ook een beetje verdrietig.
