Wel of niet hardop praten als je alleen thuis bent? Ik denk toch van niet.
Ik vermom het vaak als cat talk. ‘Niet vergeten straks afwasblokjes te kopen,’ zeg ik dan tegen Dushi. Of ik vertel haar wat de rest van mijn planning voor de dag is.
Mijn schatten
Zo coherent als de personages in mijn boeken denken, denk ik zelf nooit, dat valt vooral op als ik het hardop doe. Mijn gedachten dwarrelen als blaadjes, vaag en verward, stukjes en beetjes. Af en toe speelt mijn oude angst weer op: dat ik dement word, dat mijn gedachten met mij op de loop gaan. Dat had ik soms toen ik nog in Spanje woonde. Daar op die berg was het vaak zo stil en met zo weinig prikkels, dan kon ik mijn bloed horen ruisen, mijn hart pompen. En dan gingen soms ook mijn gedachten op hol, die raakten verstrikt in een soort eindeloze loop.
Ik schrijf dit naast de kerstboom. Daarin hangen mijn schatten: handgeblazen kerstballen uit Tsjechië die ik in de afgelopen jaren verzamelde bij de geweldige kerstballenwinkel van mijn oude studiegenoot Alice. We zouden allebei in de cultuurmarketing gaan, maar zij belandde in de kerstballen en ik in de schrijverij. Dat laatste zie je terug in de kerstboom: daarin hangen boeken, pennen, een typemachine, al mijn gereedschap.
Ik denk eigenlijk dat dit blog ook een vorm van hardop praten in je eentje is.
