In tegenstelling tot heel veel mensen houd ik niet van in je eentje wandelen.
Maar het moest.
Mompelen
Ik ben in Vlissingen om ruimte in mijn hoofd te maken voor een nieuw boek. Dat is gek want het volgende boek moet nog uitkomen (januari), maar het is al best lang van mijn bureau af. En ook al best lang ben ik over een volgend boek aan het nadenken.
Ik vond eigenlijk dat ik met dat denken al heel ver was.
Dat ik al bijna kon beginnen met schrijven.
Totdat een vriendin, ook schrijfster, me serieuze vragen begon te stellen. Eigenlijk precies zoals ik mijn studenten altijd bevraag over het waarom van een boek.
En er was dus kennelijk een mand waar ik doorheen kon vallen. Of nou ja, er zat nog een gaatje in de mand.
Dus nu loop ik urenlang in mijn eentje over het grijzige verlaten strand een beetje te mompelen en de wind door mijn hoofd te laten blazen om daar te komen waar de woorden vrij zijn. Af en toe stop ik om een flard te vangen, op te schrijven in een boekje. Geen muziek, geen luisterboek, ook de ruimte om mij heen liefst zo leeg mogelijk.
Tot J binnen komt, met verhalen, krantenberichten, een film waar we naar toe kunnen. De anders zo verlaten straten vullen zich met lampionkinderen en lijkwit geschminkte volwassenen met heksenmutsen want het is hier Lichtjestocht, en alle winkels strooien snoep. ‘Ghostbusters’ schalt uit de feesttent om de hoek, waar het algauw blauw staat van de frituur.
Morgen weer verder.
