Een sterk geloof

Goed, het heeft een paar keer flink onder druk gestaan, maar ik verklaar het hierbij nu tot mijn lievelingsfeest.

Ik bak een enorme berg speculaasbrokken net als vroeger, zit al weken te broeden op mooie dichtregels, en loop met toenemende stress door de hobbywinkel die Pipoos heet en waar ik normaal met een grote boog omheen ga.

Drie met snoep smijtende koningen

Toen de meiden klein waren ging het vanzelf. Er was hulp van school, van Dieuwertje en van extreem enthousiaste oma’s. Vervolgens werd het nog wel een klusje toen we in een Landrover woonden. En ook in Spanje. Je zou denken dat je daar dichter op de bron zit maar alles is daar geheel weggevaagd door drie met snoep en dure cadeaus smijtende koningen.
Ook was er een shift toen ze van hun geloof vielen. En net toen je de kunst van het surprisemaken begon te perfectioneren omdat je kinderen daar ineens belachelijk goed in bleken te zijn, soms – spatte het gezin waarbinnen je dat allemaal had genesteld uit elkaar.
Maar een sterker geloof bestaat er niet, voor mij en mijn dochters in ieder geval. Want kijk, daar zat ik laatst bij de oudste op de bank naar de intocht te kijken, ze had voor het eerst van haar leven speculaas gebakken. En op 5 december zijn we gewoon weer samen met het gezin, maar nu verdubbeld in omvang – de nieuwe aanwas haalt diep adem en springt erin. Zonder voorbehoud.
Ik denk: op welk ander feest schrijf je gedichten voor elkaar, en gaat het zo over samen spelen?

Ik denk: is dat geloof of geluk?