Niks mis met je het leplazarus werken, tenzij je afschuwelijk werk hebt natuurlijk.
Mijn arbeidsethos kan best meedogenloos zijn, vraag maar aan mijn kinderen. Maar ik heb zelf liever teveel werk dan teveel leegte.
Luikje
Dat soort dingen zat ik te bedenken, en ook dat leplazarus zo’n fijn woord is. ik liep even door het Vondelpark, je zou bijna vergeten dat het zomer was. Het was al best laat maar nog niet donker en overal zaten mensen op picknickkleedjes. Of ze lagen erop te zoenen. Ik durf zelf nooit op zo’n kleedje in het park, er zijn altijd zoveel honden met hun poep. En ratten! Ik zie het de hele tijd: Amsterdam is eigenlijk overgenomen door de ratten, ze zitten stiekem overal vandaan naar ons te kijken en soms steken ze even over, totaal niet bang.
De avond was zwoel, er was iets onbestemds. Ik moest ook denken aan hoe ik als klein meisje soms een luikje in mijn hoofd kon openen. Daarachter was het heel diep en heel zwart. Afschuwelijk, maar ook fascinerend, soms liet ik me expres een beetje vallen. Even.
Ik ging op een bankje zitten en voelde hoe lucide ik was. Hard werken is ook hersentraining. Ondertussen ritselde er de hele tijd van alles achter me in de bosjes, ik negeerde het. Lucide, ik proefde het woord, het was fijn op een andere manier dan leplazarus.
Toen kwam er een rat naast mijn voet zitten en die knikte even naar me.
