Hallucinerend door de hitte. Terwijl ik dat natuurlijk helemaal gewend zou moeten zijn van Spanje.
Daar was het maandenlang veertig graden en niemand had er airco, zelfs de winkels niet.
Vallende hitte
Maar nu deed ik, omdat ze dat nou eenmaal gezegd hadden, alle deuren en gordijnen dicht en zat in het kleine stadshuisje als in een soort ruimtecapsule. Als ik de deur opendeed of het raam, viel er een verschroeiende hitte over mij heen. De straten en de terrassen waren leger dan ik ze ooit gezien had sinds ik hier woon. Het was dinsdag maar er kwam niemand eten want iedereen was op vakantie of gevlucht. Dus was ik aan het trippen in mijn eigen brein, zoals ik dat soms ook had als ik lang alleen was in Spanje. Ik zag mijzelf en alle afslagen die ik in mijn leven had genomen en nog kon nemen. De poezen lagen ondertussen voor dood op de grond, de plantjes lieten hun kopjes hangen, hoeveel water ik ze ook gaf. Ik dwaalde door het huis van de buren waar ik de wietplantjes water zou geven en zag dat die schattige plantjes het op zich wel prima deden in de hitte. Ik sloop toch naar buiten, las een boek op een bankje in het park, kookte daarna heel erg lekker eten voor mezelf, iets met gegrilde garnalen. Ik werkte wat, hakte een paar knopen door. Ging zachtjes slapen.
Toen ik de ochtend erna wakker werd had ik het gevoel dat ik echt een ruimtereis had gemaakt, zo diep had ik geslapen, misschien was ik de halve nacht wel flauwgevallen door de hitte. In ieder geval: alles was nieuw.
