Lang geleden, toen we op wereldreis waren, was er geen speelgoed mee.
Dus speelden de kinderen met steentjes en stokken, en de twee oudsten hadden alterego’s. Dan waren ze bijvoorbeeld de hele dag Simba en Nala uit de Lion King.
Holysloot
Maar ze waren ook wel eens “de twee beroemde kinderboekenschrijfsters Lydia Rood en Lineke Dijkzeul.” Ik zorgde op een of andere manier altijd wel voor boeken onderweg en daar hadden ze kennelijk deze namen zien staan.
Pas jaren later ontmoette ik Lydia Rood in het echt, bij de uitgever en op andere plekken waars schrijvers samenkomen en dat voelde minstens zo indrukwekkend als Simba en Nala live tegenkomen. Lydia is helemaal niet zoveel ouder dan ik maar heeft wel meer dan honderd boeken geschreven, in zoveel genres en voor alle leeftijden. Lydia ademt boeken.
’We moeten eens langer afspreken,’ zeggen we vaak tegen elkaar en gisteren was het dan eindelijk zover. Lydia en ik fietsten elkaar tegemoet, zij vanuit Marken, we troffen elkaar in Holysloot. Dat was nog best een hele tocht zo op mijn stadsfietsje door de landelijke weilanden boven Amsterdam met wind tegen en openstaande bruggen. Lichtelijk verhit kwam ik aan. Terwijl Lydia mij op taart en ijskoffie trakteerde praatten we over de boeken die we aan het schrijven waren (ik één en Lydia drie) en ik vertelde haar over haar geheime avonturen met Lineke Dijkzeul in Afrika. Dat vond ze geweldig. We maakten een foto en ja, daar was Lydia duidelijk heel groot en ik een soort fangirl. Toen we bijna weggingen zei Lydia, zomaar uit het niets, dat ze zo hield van mijn boeken, dat ze er op een of andere manier altijd door geraakt werd.
Daarna vloog ik terug langs de koeien en de sloten.
