Twee zomers lang was ik herbergierster.
Dat lijkt af en toe een bizarre droom, maar dan krijg ik ineens weer een flashback zoals dit boodschappenlijstje van zeven jaar geleden.
Zeven kilo afgevallen
Achteraf bezien was het een wonder dat het allemaal lukte. Er was totaal geen structuur, geen ervaring, ik fietste zelf op mijn fietsje kriskras door de stad voor boodschappen, ’s avonds kookte ik in een piepklein keukentje dagschotels voor 45 man, overdag bakte ik een tiental taarten en maakte tosti’s. Verder verzorgde ik ook nog het ontbijt voor de bruidssuite, en zorgde dat de zakelijke bijeenkomsten in de serre eten en drinken kregen, deed de afwas. En dan heb ik het nog niet eens over Sail Amsterdam toen de wc’s overstroomden en over al die bruiloften die er plaatsvonden. Na de eerste zomer was ik alcoholist en zeven kilo afgevallen.
Ik ben echt blij dat ik dat werk niet meer doe, het was simpelweg te druk, te slopend. Wel heb ik nog regelmatig heimwee naar het mooie licht over het IJ dat ik uit mijn keuken zag. Die zonsopkomsten, zonsondergangen! En ook mis ik het gevoel van mater familias te zijn, het woord herbergierster beviel me. Dat past me op een of andere manier beter dan wat ik nu ben: alleenwonende vrouw op veertig vierkante meter. Maar misschien moet ik ophouden alsmaar van die beelden op mezelf te plakken.
Wat ik in ieder geval onthoud van die krankzinnige periode: hoe sterk ik ben. Ik kan alles.
