Simple things

‘Mam, kom je het weerwolvenspel doen? Hoezo te laat? Jij bent de allerbeste spelleider.’

Dus doen ze maar hints met een opblaaspop. Alsof ze niet al hebben gewandeld, gevoetbald, gevliegerd, gepokerd, met de boot gevaren, hun bedjes opgemaakt, kamers ingericht, en onvoorstelbaar veel gegeten.

Traditie

De traditie is dus: elk jaar gaan Dunya en ik in de laatste week van de vakantie naar een Waddeneiland. En wie er mee wil van de vriendinnen en zussen is welkom. Zo zaten we vorig jaar op een gegeven moment met zijn twaalven in een vierpersoonshuisje op Texel (en werden daar uitgezet door de eigenaar, maar dat is weer een ander verhaal). Dit jaar heb ik een sfeervol groot huis op Schiermonnikoog, we zijn daar op dit moment met zijn tienen. Ik ben een beetje de kampmoeder. Elke dag een programma-onderdeel (wadlopen, paardrijden), vroeg ontbijten. De tv gaat niet aan,  computers zijn er niet (alleen de mijne).
We zijn pas gisteren aangekomen en terwijl ik dit schrijf droom ik weg na een lange dag, terwijl om me heen het gedoe met de opblaaspop (die trouwens the dude heet) hyserische vormen aanneemt.
Het heeft iets heerlijk tijdloos en leeftijdloos. Wind. Duinen. En spelenpelenspelen.