Kinderboekenweekblues (het leukste beroep van de wereld)

‘Tussendoor heb je een uur pauze,’ zegt de vrijwilligster van de bibliotheek. ‘Hier om de hoek is een groot winkelcentrum. Kan je even een frisse neus halen.’

De eerste klas komt niet. Of nouja, een kwartier te laat stormen ze binnen. ‘Sorry,’ zegt de leuke juf, ‘dat we het vergeten waren. Anders hadden we het wel voorbereid.’

Bal

Het wordt al met al nog een goeie les daar in de bib. Bij de volgende groep komt er een andere vrijwilligster, het is allemaal goed geregeld. Ik vertel over het kinderboekenbal, en verzwijg dat ik weer eens niet ben uitgenodigd. ‘Vanavond is een groot en belangrijk feest voor ons kinderboekenschrijvers,’ zeg ik in plaats daarvan. Wederom heeft niemand iets van me gelezen dus ik vertel ook over reizen. En dat ik het leukste beroep van de wereld heb maar dat alleen iemand als Paul van Loon er goed van kan leven.
‘Is uw man dan heel rijk?’ vraagt een jongen. ‘Ja,’ zeg ik – om het kort te houden.
Met de derde groep komt alweer een nieuwe vrijwilligster. Inmiddels is de bibliotheek ook open, ik probeer door peutergekrijs en kassapiepjes heen de kinderen een geleide fantasie te laten doen. Wat wonderlijk goed lukt. Dan is het het pauze. ‘Je gaat zeker even een frisse neus halen?’ vraagt de vrijwilligster.

Vierkant

Ik maak een lullige selfie om iets vast te leggen zonder te weten wat en dwaal door het winkelcentrum dat zo vierkant is dat het pijn doet aan mijn ogen. Weer in de bib loop ik langs de baardige man die al de hele dag de bibliotheekboeken in de rekken terug staat te zetten: ‘Zo,’ zegt hij. ‘Lekker een frisse neus gehaald?’  Ik knik. Bij de laatste les zit weer een nieuwe vrijwilligster, die mij ook naar het station brengt. ‘Ik wilde in mijn leven ook wel reizen zoals jij,’ zegt ze, ‘maar dat is niet iedereen gegeven.’ ‘Nee,’ zeg ik.
Ze zet me af bij het station. ‘Veel plezier bij het bal.’
‘Ja,’ zeg ik.