Date

Ik zat voor het eerst aan tafel bij een nieuwe uitgever.

Daar was heel wat aan voorafgegaan. Toch was dit nu al de vierde keer in mijn korte schrijversleven dat ik een vergelijkbaar gesprek had.

Boekenvilla

Zo’n gesprek lijkt op wat studenten doen als ze op zoek zijn naar een kamer: hospiteren. Het heeft ook iets van een date. Een uitgever is meer dan een zakenrelatie, het moet dus ook echt klikken. Ik herinner me nog mijn allereerste uitgevergesprek, dat was bij Christofoor. Blozend van opwinding zat ik aan een grote tafel in een stoffige boekenvilla in Zeist. Urenlang zaten de lieve uitgever en ik te kletsen. Over boeken die we gelezen hadden, het belang van verhalen. maar ook over reizen en de liefde en het hele leven.
Toen ik weer buiten stond, voelde ik me uitgewrongen. En verward: wilden ze me nou? Het woord contract was geen enkele keer gevallen.
Dat bleek later een simpele formaliteit.
Het gesprek deze keer was minstens zo intens. Ik had nu meer te verliezen. ‘Probeer anders een tijdje hoe het is om met ons te werken,’ zei de uitgever. Ik forceerde een snelle afspraak met de redacteur, zo graag wilde ik verder schrijven aan mijn boek. Ik had al veel te veel vertraging opgelopen. Niks zo naar als middenin je verhaal zitten maar alsmaar niet door kunnen.

Eendenborst

De redactie-afspraak was als een tweede date: nog steeds spannend maar deze keer weet je dat je in ieder geval niet de verkeerde kant op bent geswipet. Een date met sjieke salade van gekaramelliseerde eendenborst. En vooral met heel veel zinnig commentaar.
Ik ging naar huis, legde mijn manuscript met alle opmerkingen op tafel, haalde heel diep adem. En begon te schrijven. En schrijven en schrijven.