Company dress

Company dress. Zo noemt mijn oudste dochter ze. Van die jurken met een rits op de rug, waar je aan- en uittrekhulp bij nodig hebt.

Ik woon nu een jaar alleen in mijn huisje. Dat ik dat huis helemaal vul met mezelf, voelt als het aantrekken van een nieuwe winterjas.

Paperclip

‘Kom langs als je in buurt bent,’ zeg ik tegen iedereen die ik leuk vind. Ik vind nogal veel mensen leuk en bij de Haarlemmerstraat ben je vaak in de buurt. Altijd als ik iets bak, is het de dag erna op, geen herberg voor nodig. Ik verwissel mijn eigen stoppen en handel mijn eigen administratie af, als een groot mens. Alleen die jurkjes… het blijft een dingetje. Meestal vraag ik het mijn dochter, voor ze naar school gaat: ‘Doe even de rits.’ En als zij naar bed gaat, moet ik ook uit de kleren. Behalve als ik het vergeet en me in tig bochten wring met mijn hand op mijn gekromde rug. ‘Gewoon een paperclip en een touwtje,’ zegt de dochter, maar dat vind ik juist gedoe. Hoezo, hangt dat touw dan de hele dag aan mijn jurk?
Gisteren had ik weer zo’n dag dat ik de hele tijd rondliep met een halfgeritst jurkje. Soms vraag ik het de dames van de vitaminewinkel maar dat kan je ook niet te vaak doen natuurlijk, zeker als je geen vitamine koopt.

Panterjas

’s Middags bij de Appie fietste Ans Markus voorbij in een panterjas. Ik dacht even dat ik mezelf zag, heel gek. Pas toen we allebei omdraaiden en begonnen te praten, wist ik het weer: dat is de kunstenares die ik net heb geinterviewd. In het wild was ze ook leuk. ‘Kom volgende keer bij me langs,’ zei ik, ‘bel gewoon aan.’ Even overwoog ik om voor haar mijn jas te laten zakken zodat ze me kon dichtritsen, maar toen was het moment alweer voorbij.