Anna, heb je de maan gezien?

Ik kreeg het verzoek of ik een verhaal wilde schrijven voor een bundel die ‘Lessen van mijn moeder’ heet.

Hoewel de deadline nog lang niet is, begon ik er onmiddellijk over na te denken.

Een boek met heel veel laagjes

Ik leer mijn dochters koken, hoe ze boeken moeten kaften en dat je bloemen die je krijgt altijd meteen in het water moet zetten. Ik leer ze onleerbare dingen, zoals dat ze geweldig zijn en het leven ook, met al zijn raarheid – maar dat is net als een boek met heel veel laagjes: ze pikken het op als ze daar zelf open voor staan. Ik leer ze ook per ongeluk hoe het niet moet – in dat soort lessen is mijn eigen moeder ook nogal goed.
Dan liever dit: mijn moeder leerde mij kijken naar de maan. Hoe vaak gebeurt het niet dat ’s avonds ineens de telefoon gaat en mijn moedertje klinkt heel coherent: ‘Anna, heb je de maan gezien?’ Of einde middag, als de dag in de avond overgaat en de lucht soms zo prachtig oranje is, vooral met wolken erbij, dan zegt ze: ‘Anna, je moet nu echt even naar de lucht gaan kijken.’

Religie

Ja mama, ik heb de lucht gezien. Je hebt me zo geconditioneerd dat ik nooit meer ergens kan zijn waar die spectaculair is zonder te denken of te zeggen: ‘Als mijn moeder hier nu was…’  Dan zou je je armen wijd uitspreiden en zeggen: ‘O jongens, de lucht. De wolken. de maan. Dat is mijn religie.’
Dat mis ik het meeste van het wonen aan het IJ, de lucht boven het water. Gelukkig sturen mijn jongste twee dochters me er af en toe een foto van, zoals die van de middelste hieronder. Zo sijpelt het al door naar de volgende generatie.
Lieve mama,  als jij er straks niet meer bent- knock on wood- dan zullen we je altijd daar terug zien. In de lucht en in de maan.