Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

The art of vacuuming

Laatste keer dat ik het deed? Toen ik Spaans studeerde, een keer in de maand als de muizen echt te opdringerig werden. Concierto para una sola voz van Tania Libertad erbij, een keihard gillied, mijn buurmeisje zong aan de andere kant van de muur vrolijk mee.

Daarna was ik de vrouw die nooit stofzuigde.

Luxevrouwtje

Zo’n herrie, zo’n gedoe, zo’n onzin want stof komt altijd razendsnel terug. Het kwam maar goed uit dat ik een luxevrouwtje werd met een hulp in de huishouding. In Spanje voelde ik me wat dat betreft helemaal thuis. Alle vloeren zijn van steen, niemand zuigt er stof. Bezempje, mopje, klaar. Het is voorbij, beloofde ik mezelf misschien wel dertig jaar geleden. Opruimen, koken, wassen, ik doe het stoer. Maar nooit meer stofzuigen, hoera!
Scheiden gooit echt alles door de war. Van alle dingen die ik kocht voor mijn nieuwe huisje, vond ik vooral de stofzuiger zonde van mijn geld. Ik nam de allergoedkoopste bij de Blokker, de kleinste ook. Maar ja, geen schoonmaakhulp meer en ik wil ook dat mijn vrienden en kids zich altijd fijn en welkom voelen. Zoals vandaag: mijn liefste vrienden komen voor een verjaardag dinner party en ik heb me een beetje uitgesloofd in de keuken, niet alleen taart maar ook appelbollen gebakken, overal ligt amandelmeel, suiker, piepkleine blaadjes tijm.

Verwachting

Dus. Stofzuiger aan, Tania Libertad erbij. En ineens snap ik het. Ik zal nooit een echte huisvrouw worden, mijn ramen zijn zo ongelapt dat je er bijna niet meer doorheen kunt kijken en de dingen die de stofzuiger niet pakt, zwiep ik vrolijk uit zicht onder de bank. Maar de verwachting! Hoe ze straks binnenkomen, mijn liefsten, hoe ze als over een rode loper over deze frisse vloer zullen lopen met hun cadeautjes en hun armen wijd open voor mij. Ik zing nog harder dan dertig jaar geleden.

3 reacties op “The art of vacuuming”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *