Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Voorbij

‘Vandaag is de laatste dag van ons zomerterras,’  zei Ilco zondag.

Het is niet fijn om de hele dag standby te zijn voor net te weinig mensen. Of om iemand achter de bar in te huren die zichzelf maar net terugbetaalt. En dan wel al die mensen in je tuin, langs je keukenraam op weg naar de wc, de afwasmachine die maar draait en draait en al die boodschappen.
Maar het is ook naar om blije mensen te teleurstellen die vol verwachting het pad naar de herberg af zijn komen wandelen. ‘Dicht? Echt? En we hoorden dat je hier van die lekkere taarten…’
‘Zullen we dan alleen nog in het weekend open?’ vraag ik.
Maar dan barst de zondagsdrukte los en bak ik snel drie amandeltaarten. En daarna twee sinaasappeltaarten. En dan nog met mijn allerlaatste eieren een chocoladetaart. Ook die gaat op. We eten met het gezin terwijl er steeds iemand moet opspringen on iets af te rekenen of te tappen.

De laatste herbergwas

Goed, het terras is dus dicht, al sta ik in mijn dromen nog steeds in de keuken zoveel mogelijk bestellingen weg te werken. De herberg zelf blijft open voor de verzoenkamer, respectsessies, droomfabriek. En voor het trouwen natuurlijk en dat is al druk genoeg.
Maar toch. Gisteren was de eerste dag sinds tijden dat ik niks moest. De laatste keer een wasmachine vol herberg-Tshirts. De oven leeg, de koelkast leeg, mijn agenda leeg. En vooral: de tuin leeg. Niks meer tussen mij en het IJ. Oostenwind. Regen. Schuim op de golven.
Nu kijken hoe lang het duurt voor ook mijn hoofd weer leeg is.

Één reactie op “Voorbij”

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *