‘Een ding een ding een vrouwending. Met haar erop en een gat erin.’
Triomfantelijk kijkt mijn moeder om zich heen, we zitten net idyllisch allemaal buiten te eten aan de lange tafel.
Zat ik op dit blog laatst nog te koketteren met hoe grof ik kan zijn? Mijn moeder overtreft me royaal. En hoe grover zij is, hoe tuttiger en preutser ikzelf word.
De zachtheid zelve
Vroeger was mijn moeder de zachtheid zelve, heel genuanceerd ook en fatsoenlijk. Het hoort bij de kortsluiting in haar hoofd: dit praten over poep en plas en ‘lekkere kontjes’. Een regressie om met mededogen en compassie tegemoet te treden, ik weet het. Ik heb vriendinnen die zo omgaan met hun moeders: die moeder is dan gewoon een lief, extra kind erbij.
Wat ook kan: er op een liefdevolle manier om lachen, er een grapje van maken. Dat doet Ilco en dan lacht mijn moeder heel hard terug. Het is hier vaak een vrolijke boel dezer dagen.
Maar het punt is: ikzelf kan er niet zo goed om lachen.
Neuriën
Mijn dochters proberen nog wel eens serieus het gesprek aan te gaan. Vooral Dunya zegt dingen als: ‘Oma, zulke dingen moet je niet zeggen, dat is vies.’ Maar dan wordt mijn moeder boos. ‘Hoezo vies? Het is gewoon…’ En dan volgen steevast nog veel ergere details.
Ik stop mijn oren dicht. Heel kinderachtig hoor ik mezelf steeds zachtjes neuriën om maar niet verder te hoeven luisteren.
‘Het ontglipt me,’ zegt mijn moeder ook af en toe. En zo is het natuurlijk: ze verliest af en toe de controle over wat ze zegt en dat is al verdrietig genoeg. Maar die ontluistering maakt me dus eerder boos dan verdrietig.
Overigens valt zelfs Dunya stil bij oma’s raadsel over het ‘vrouwending’ en we kijken allemaal een beetje gegeneerd naar ons eten.
Het antwoord is ‘een mof’. Mijn moeder moet er zelf erg om lachen.
4 reacties op “Vies”
Auch! Kan me voorstellen dat dit raar en dubbel voelt. Enerzijds grappig (dat mofraadseltje was een goede! 🙂 maar anderzijds ook confronterend en pijnlijk. Je hebt het in elk geval mooi beschreven.
Ja, ik herken, gelukkig niet van mijn moeder maar van andere mensen. De schaamte bij de kinderen kan dan ook groot zijn. Maar ik moest er ook om lachen…
Ada
Verdrietig is het. Als het om je eigen moeder gaat is het niet gemakkelijk om zo mooi mild en accepterend te zijn. Ik ken bijna niemand die dat echt, oprecht, lukt. Sterkte Anna. X (ze neemt je dus ook nog fijn te pakken met haar mof :-))
Zet je maar schrap. Laatst op de dementenafdeling vroeg een heel onsmakelijke oma in een rolstoel of ik met haar naar bed wilde. Nu. Toen zei ik, ‘nee, vanmiddag niet.’
Omdat ik dacht, als ik keihard nee zeg, klinkt het weer zo hard, want die onsmakelijke oma vroeg het heel vriendelijk en het is al vervelend genoeg allemaal.