Concierto Andaluz

Bloem mag het beeld van de heilige dragen en Chaia danst de flamenco. Mijn moeder schrijdt achter de muziek aan alsof ze nooit iets anders doet dan meelopen in processies.
En ik? Ik zwik door de klei op mijn gouden schoentjes.

Het is het valleifeest van de lokale boerenheilige. We zijn er nu voor het vierde jaar en weten precies hoe het gaat: de processie door de weilanden, de sevillana dansen bij het kapelletje, een enorme pan paella en veel bier. Ik heb het ook uitgebreid beschreven in mijn boek Kom hier Rosa.
Waarom voel ik me dan nog steeds een passant, een toeschouwer?

Costalero

Misschien komt het door mijn moeder, die zwaar aan me hangt. Ik heb koekjes voor haar meegenomen, anders vraagt ze elk uur om eten. Ik heb ook gezegd dat ze moest plassen voor we weggingen. Toch informeert ze na een halfuur al al naar de wc.
‘Die is hier niet mam. Als je echt moet, dan ergens achter een olijfboom.’
Dat vindt ze hilarisch.
Maar nog leuker vindt mijn moeder het om achter de muziek aan te lopen. Processiemuziek is slepend en vals. ‘Dat is juist karakteristiek,’  zegt Ilco, ‘Luister Miles Davis’ Sketches of Spain er maar op na. Die liet zich er expres door inspireren.’
En al die tijd schuifelen we door het niks, in de wind en de zon: een lange rij dorpelingen, bestaande uit ernstige muzikanten, zingende oude vrouwen, opgetutte kinderen en boeren met glimmend gepoetste schoenen. De costaleros (waarvan de oudste dochter er dus eentje is) dragen de beelden en bewegen ze traag heen en weer op het ritme van de muziek, alles even plechtig.
Mijn moeder -die normaal steeds even moet rusten- kan er geen genoeg van krijgen en loopt de volledige processie uit (en ik dus ook).
‘Want als deze dag voorbij is, is alles voorbij. Dan moet ik weer terug naar Amsterdam. Maar ik zal mijn pyjama bij je achterlaten.’

Bedwelmd

En ja, dan raak ik uiteindelijk ook bedwelmd door de muziek. Het lange lopen in die slepende cadans, met mijn wiebelmoeder stevig aan me vastgeklonken, vervult me met een onpeilbaar soort droefheid – alsof we met zijn allen iets of iemand ten grave dragen.