Lala how the life goes on

Schapenwolkjes in een felblauwe lucht, aspergesteeksters op het land en een huishouden met een hoog obladi oblada-gehalte, inlcusief a couple of kids -and cats- running in the yard…
Ik sta erbij en kijk ernaar.

Tien dagen Nederland die tien weken hebben geduurd. Zoveel mensen gesproken, nieuwe ideeën opgedaan, voor zoveel kids in de spotlights gestaan, zoveel gepraat en meegemaakt. Zo weinig geslapen ook, gedraaid op koffie, alcohol en chocola.
En dan kom je terug in Spanje en is die film hier gewoon nog steeds bezig!

Meisjes

Het is nog net aardbeientijd, zie ik langs  de weg, en in plaats van de perenbomen bloeien de wilde seringen. In die tien dagen is het zelfs nog een beetje fijner geworden: het huis is warmer, de patio weer stralend witgeverfd met overal hibiscus, de winter is definitief verdreven. Zelfs het zwembad is weer helder en de meisjes durven er al in. Heel snel er weer uit ook, maar toch.En natuurlijk is het weer eens een of andere feestdag en zijn de scholen dicht. Overal in de cortijo hoor je vriendinnetjes dansen en giechelen en dingen doen met computers en telefoons. We eten buiten aan de lange tafel en pas als de zon achter de bergen zakt, wordt het echt te koud.

Petekind

Het is een gedroomd leven, maar ik kom er nog niet in.
Hoe meer je reist, hoe minder je aan thuiskomen denkt (ik althans) – en hoe vaker ik tussen Spanje en Nederland heen en weer vlieg, hoe schizofrener ik me voel, lijkt wel.
Gelukkig is er kleine Izan. Ilco’s Spaanse petekindje is eindelijk geboren en nu mag ik dat piepkleine babytje lekker heel lang vasthouden. Amper vier dagen oud is hij, helemaal foetus nog, oogjes dicht.
Bij elke baby die wordt geboren, draait het hele universum een slag in de rondte. Wat er dan gebeurt is allemaal zo verschrikkelijk klein dat het reusachtig is . En alles begint opnieuw.