Ik noem haar vlinder

Mijn oudste dochter wil een brommer voor haar zestiende verjaardag, volgende week. Ze zoekt op internet. ‘Kijk mam, deze is mooi.’
Ik kan niet eens faken dat ik het leuk vind. Dat ze straks elke dag door de bergen rijdt, over die enge weggetjes waar Spaanse auto’s keihard om de bochten komen scheuren… In mijn hoofd is ze al een keer of dertig onderuit geschoven, zo het ravijn in.

Als een diertje in winterslaap heeft Bloem het afgelopen jaar op de bank gehangen. Ipad op schoot, telefoontje ernaast. Na vier jaar dorpsschool in Montefrio zo ongeveer nooit huiswerk hoeven doen en gesprekken die zich beperken tot de crisis en de olijven en de verhouding tussen die twee, wil ze nu alleen nog maar de wereld in. Met haar vriendinnen vlucht ze naar Granada, om bikini’s te kopen en gouden schoenen, en zeven gaatjes in haar oren te laten maken. Ze pikt zelfs, heel on-Bloemachtig, mijn bankpasje mee.
Maar Granada is haar nog niet ver genoeg.

Glee-achtig

Filmmaakster wil ze worden en zelf vond ze een zomercursus in Parijs, van de New York Film Academy. Hartstikke duur maar Bloem scharrelde het geld bij elkaar met Spaans vertaalwerk. Dus daar gaat ze deze zomer heen, in haar eentje.
En dan hebben we nog de privéschool. De knoop is eindelijk doorgehakt: na de zomer gaat ze haar ‘bachillerato’  halen op de Glee-achtige internationale school anderhalf uur verderop. Dan moet ze vroeg de deur uit (op dat brommertje dus, naar de schoolbus) en komt pas laat thuis, in haar sexy schooluniform.
Als ik haar zo zie gaan moet ik af en toe denken aan de tijd toen ze nog een dromerig kleutertje was. Een vriendinnetje zei toen een keer: ‘Bloem vind ik een gekke naam. Ik noem haar Vlinder.’

Weemoed

Bij dit alles heb ik trouwens verrassend weinig weemoed. Ik vind het alleen maar super leuk, kan me zó goed voorstellen dat deze oudste dochter doet wat ze doet.
Afgezien van die brommer dus.

(op de foto Bloem samen met haar vriendin Monica en o wat zijn ze mooi…)