‘Mama,’ zeurt een jongetje in de kinderboekwinkel, ‘wat komen we hier doen?’
‘Een kinderboek kopen,’ zegt zijn moeder monter.
Zuchtend sjokt hij achter haar aan door de hitte en de drukte.
Het is dus heet en druk op de kinderboekenmakersflashmob. Nog nooit zoveel collega’s bij elkaar gezien, bijna eng.
‘Hij is jong en slank. Voor een kinderboekenmaker dan,’ zegt iemand als ik vraag hoe ik een bepaalde illustrator kan herkennen.
Camera’s en fotografen
Het is typerend, helaas. We zijn niet sexy en de actie is dat ook niet.
Er gebeuren heus belangrijke dingen. De bedreigde boekwinkel waar het allemaal om is begonnen draait een topomzet en er zijn belangrijke gesprekken met de gemeente afgedwongen. Ik tel vier filmcamera’s en zeker tien fotografen.
Het stoerste moment is als we allemaal tegelijk voorlezen uit eigen werk. Overal geflits van camera’s, het is een enorme kakafonie. Dit is dus eigenlijk het geluid van een kinderboekwinkel: het gezoem van honderden verschillende verhalen.
Maar het is ook met zelfgebakken koekjes en te lange speeches. Met een bel luiden en dat is dan ‘de noodklok’. Naast me ligt een draaiboek waarin ik lees ‘eenhapstaartjes rondbrengen met dochter’ – ‘rondlopen en controleren dat boeken niet vies worden’ – ‘samen afwassen’.
Verder is schrijfster N vermomd als levend kunstwerk met haar hoofd vol nepbloemen. Zijn er twee heerlijke kinderboekenmoekes. Houdt schrijver T een zelfgebakken wafel omhoog in plaats van zijn boek. Verklapt de beroemde schrijfster X dat ze een embargo heeft getekend maar gaat overstappen naar een andere uitgever. Is er letterlijk 1 schrijfster echt hip gekleed en dat is J. En heeft beschermheer R een broodtrommeltje bij zich met paaseitjes om uit te delen.
Aan het eind verzucht de gelauwerde illustrator uit de grond van haar hart: ‘Ik word altijd zo diep en intens droevig van dit soort acties.’
2 reacties op “Het gezoem van honderden verschillende verhalen”
Sexy zijn met kinderboeken. Dat was indertijd ons motto bij het Verhalenkasteel. En dat deden we met door met een snoek voor te rijden, Anna deed kleding en ik mijn best. Inmiddels glijd ik nog veel verder af dan een kinderboekenflashmob. Verhalen vertellen. De laatste keer dat er een camera op mij gericht was, had ik die ingehuurd. En toch gloort er hoop. ‘Storytelling? Dat is pas trendy!’ De aanhouder wint en later (veel later) zijn we gewoon sexy omaatjes. Hoe cool is dat?
Omdat niets doen geen optie is/was, klinkt dit als een geslaagde actie. Voor de betreffende boekhandel natuurlijk een enorme opsteker. Ging het daar ook niet om?
Ada