De prijs die ik niet won

‘Het voelt alsof je in de achtbaan naar beneden stort,’  zeggen de prijswinnaars van vorige jaren. ‘Je rent dansend en gillend het podium op.’
‘Dan ben ik heel benieuwd wie er nu gaat dansen en gillen,’  zegt de presentator. ‘Ga allemaal staan in de zaal en roffel met je voeten op de vloer. De debuutprijs van de Jonge Jury is gewonnen door…’
En ik denk aan de bookmakers en collega’s die al de hele tijd mijn naam noemen en zelfs aan de woorden die ik ga zeggen als en mijn hart roffelt al net zo hard als al die voeten en alle mobieltje gaan omhoog en de presentator roept:  ‘…Enne Koens met het boek Vogel!’

Vergeet het Kinderboekenbal, de Kinderboekenmarkt, de meest spectaculaire boekpresentatie. De dag van de Jonge Jury is het meest glamoureuze dat je kunt bereiken als kinderboekenschrijver.  Alleen al zo’n Circustheater vol gillende meisjes, ronkende bussen uit het hele land voor de deur, de rijen voor het signeren, de keiharde muziek de hele tijd, de stoere deejays die bijna de kleren van het lijf worden gerukt als waren ze Justin Bieber zelf. En overal je eigen boeken, stapels en stapels.

Ik heb eigenijk niks met pubers

Vossenjacht was gekozen als kerntitel en daardoor heb ik het hele jaar al extra veel lezers en fanmail en verkoop. En toen bleek ik dus ook nog ineens kans te hebben op  die prijs wat de dag extra opwindend maakte.
Het was zo’n dag waarop een superberoemde schrijfsters tegen mij de ontboezeming deed: ‘Ik heb eigenlijk niks met pubers, ze zijn zo egocentrisch.’  Waarop de meest hippe van alle genomineerden een ultiem Oscar-moment had toen ze met het haar leuke hakjes over het trappetje naar het podium struikelde. En er waren kinderen die op het podium reclame maakten voor hun lievelingsboek met de woorden: ‘Het is heel makkelijk om te lezen, je hebt het zo uit’ (toen vond ik pubers ook stom). En een ander groepje te lieve meisjes dat hun favoriete boek aanprees middels een zelfgemaakt liedje waarin een keer of twintig tamelijk vals werd gezongen: ‘Lara ligt in coma, Lara ligt in coma…’  (toen hield ik meteen weer van pubers, heel veel).
En het was dus ook de dag dat ik niet die prijs won en dat vond ik -zeker nadat ik zo opgegeild was- heus wel een halfuurtje zwaar klote.
Maar nu al niet meer. Het was een topdag en Vogel is ook echt een beter boek dan Vossenjacht, dus die kids hebben gewoon smaak,

O ja en nog even dit. De hele week ontmoet ik al collega’s die ik alleen van social media ken en letterlijk iedereen zegt: ‘Wat ben je klein.’  Ik weet niet zo goed waardoor het komt dat ik zo groot word ingeschat, maar ik ben dus amper 1 meter 65. Dat jullie het weten.