De slome tijd

‘Het is echt een taboe dat we er alsmaar klakkeloos vanuit gaan dat er maar één leefritme is,‘  schrijft een vriendin. He ja, fijne paasgedachte: we gaan een taboe slechten!

Wat bepaalt het ritme waarin je leeft? In ieder geval de plek waar je woont. In Afrika heb ik wel eens geschreven over de eindeloze tijd. Dat was soms stom, bijvoorbeeld als we op onderdelen voor de auto moesten wachten. Die kwamen – of niet. Dreigementen als: ‘We wachten nu al zeker tien dagen’  hadden geen enkel effect. De Afrikanen glimlachten: dan duurde het dus kennelijk tien dagen. Misschien langer. ‘Ik heb de tijd,’  zegt een Nederlander. Of ‘Ik heb geen tijd.’  De Afrikaan zegt: ‘De tijd heeft jou.’
Maar er is ook nog een andere tempo: dat van je eigen universum. Ik had aan die vriendin verteld dat mijn wereld, en dus ook mijn tijd, zich op dit moment afspeelt op de vierkante centimeter van mijn boek. In mijn hoofd dus. Alles wat daarbuiten gebeurt is me algauw teveel, zelfs dingen als paasvakantie of eten met vrienden. En dan heb ik ook nog een man bij wie alles altijd enorm groot en snel  is. Terwijl hij met slachtoffers van internationale vredesconflicten praat aan een ronde tafel in Cairo, denk ik urenlang na over de volgorde van drie, vier zinnetjes.

Drie nieuwe creditcards

De wereld draait snel in Cairo en minder snel in Montefrio. Toch is zelfs dat me nu af en toe teveel. ‘Wie het standaardritme het beste volgt wint, wie iets anders verzint, moet zich aanpassen,’  zegt de vriendin dreigend. Dus dat doe ik. Ik bedenk samen met mijn dochter een plan voor haar komende verjaardag, maak sushi voor onze Spaanse vrienden (nog steeds geen vlees hier), en leef mee met Ilco die een megadeal sluit waardoor hij meer dan een miljoen mensen kan bereiken in drie minuten. Zelfs bel ik uit mezelf het call center (‘er zijn meer dan tien wachtenden voor u’) van de bank om uit te vinden waarom we ineens ongevraagd drie nieuwe creditcards hebben gekregen. Maar dat doe ik allemaal vanuit een prettig soort wazigheid. Mij krijgen ze niet gek, hoogstens een beetje chagrijnig af en toe. Leve de slome tijd!