‘Zes Zweden! kompleet met blonde lange steile haren?’ Fijne mail van een vriendin uit Nederland. De Zweden zijn reisvrienden, we kwamen elkaar ergens in het Midden Oosten tegen, zij op de heen- wij op de terugweg. En nu staat er een rode Landrover voor ons huis, naast onze eigen zwarte, compleet met daktent. Morgen gaan ze oversteken naar Marokko en o wat wil ik graag met ze mee.
Te heet om wild te zijn
Ik schaam me. Daar zit ik in het paradijs weg te willen. Alles is hier doordrongen van een lome hitte. Je staat zweterig op en je gaat zweterig slapen, onder een dun lakentje en zo dicht mogelijk naast de ventilator. Het water uit de kraan is lauw, het zwembad is lauw. In de zon kom je alleen maar vroeg in de ochtend of na zeven uur ‘s avonds. Maar dan smaakt dat biertje, of dat glas rosé ook wel toverachtig lekker. De kinderen hoeven allang niet meer naar school, te heet. Ze spelen tot laat buiten, alleen maar in hun bikini’s. Grootste zorg: dat ene zielige babypoesjes met zijn ontstoken oogjes. Alle andere poezen (tien op dit moment) liggen loom onder palmbomen en ligstoelen af te koelen, te heet om wild te zijn (dat klinkt als een tegenstelling maar is het niet). En het gras is verdord, de kersenbomen alweer leeg. Maar we hebben overal vijgen en de geur van karamel die zich voegt bij een zweem kattenpis en oud hout. Spaanse zomer!
India
En dan zie ik die Zweden… Een moeder, een vader (kaal!) en vier kleine Madiekes en Emiels. Maar vooral: hun rode Landrover inclusief rijplaten en snorkel. Vakantie? Reizen! Nu achter ze aan, richting India. Verder waar we de laatste keer gestopt zijn. Mijn haar weer geruïneerd van teveel zon en te slechte shampoo, al mijn kleren verschoten, dure lippenstift gesmolten, elke dag anti-malariamedicijnen. Meisjes op de achterbank, mijn lief de fotograaf aan het stuur (met baard? in ieder geval met veel haar). Alles achterlaten wat niet in de auto past. Nothing left to lose.
