(Ibiza, km 72050. Gaan we hier wonen: nee, veel te geisoleerd en jetset).
Het is de zaterdag voor World Aids Day. Over de hele wereld zijn jongeren aan het dansen. Tegelijk. In sporthallen, clubs, buiten op pleinen, op blote voeten en op de nieuwste Nikes. Ze dansen voor het leven, voor een betere toekomst met meer vrijheid en vooral minder Aids – nog steeds een van de ziektes die vooral jonge mensen treft.
Ik heb Dance4Life zien groeien. Van noodkreet tot plan tot internationaal dance event. Jarenlang heeft Ilco voor Dance4Life over de wereld getrokken en nog steeds is hij een van de ‘ambassadeurs’. Vier jaar geleden danste ik mee in Nederland. Op grote tv schermen zagen wij ze toen ook dansen in Zuid Afrika en Indonesie. Twee jaar geleden dansten Ilco en ik onder de pyramides van Egypte, samen met jongeren voor wie dansen zelf al een revolutionaire daad was.
Dit jaar zijn er negentien landen die meedoen. Via de satelliet zijn ze één kwartier allemaal met elkaar verbonden, dansen ze allemaal tegelijk. En wij dansen, samen met onze dochters, mee in Ibiza.
Adrenaline
Op een bepaalde manier is het altijd hetzelfde. Een organisatie van jonge mensen, gespannen, de opwinding tintelend in de lucht. Zouden ze komen, de jongeren? Een versierde zaal die enorm groot lijkt. Gedraal voor de deur. Verwachting.
En dan druppelen ze binnen, de eerste ‘agents of change’ die op hun school al met Dance4Life hebben meegedaan. Jongens en meisjes vanaf vijftien jaar, zo jong nog. Allemaal in witte t-shirts, met stralende ogen kijken ze om zich heen. Er komen er steeds meer. Het werkt! Ik moet altijd weer huilen, wat gauw gesmoord wordt in keiharde muziek en opzwepende teksten van presentatoren.
En dan komt het magische moment. De live verbinding met de wereld. Het is net een hippe variant op het songfestival: ‘We are now going to… Kenya, USA, Mexico, Ibiza… Spain, are you there?’ We zien elkaar allemaal, we zien onszelf (Ibiza is herkenbaar aan het grote condoomkunstwerk boven het podium) en we dansen allemaal tegelijk. Zelfs in cyberspace: in Second Life vieren ze op virtueel Ibiza ook Dance4Life. Zoveel werelden tegelijk: van Durban tot Washington, van Rusland tot Nederland: een kwartier lang bestaan er geen grenzen meer in tijd en ruimte. Het effect is enorm; als je er bij bent, giert de adrenaline door je lijf. En dat dus vijftigduizend keer, want zoveel jongeren doen er inmiddels mee.
Dochters
Eén van Ilco’s persoonlijke drijfveren om Dance4Life op te starten, was de toekomst van zijn eigen dochtertjes.
Nu zijn diezelfde meisjes ineens groot genoeg om mee te doen. Dunya natuurlijk niet (hoewel ze per se dat podium op wil, zich op een of andere manier heel goed bewust van de wereldwijde tv-verbinding), maar Bloem en Chaia, in hun mooiste kleren, keuren de Spaanse jongens en durven zelfs mee te dansen.
Spaanse scholieren dansen net als die in Nederland: van stoere breakdance tot met z’n allen op een kluitje en zelfs een rommelige polonaise. Heel veel geflirt ook natuurlijk.
En dan staat er ineens een jonge vrouw op het podium. Ze heeft Aids, behoorlijk vergevorderd, het is een heftige toestand. De jongeren staan als aan de grond genageld, bevroren in hun dans. ‘Bescherm jezelf… en geniet! Geniet van het leven,’ besluit de vrouw op het podium haar verhaal. Dan barst de muziek weer los.
Barcelona danst
Het was ook de week van de grote bootreis van Rome naar Spanje.
Zinnenprikkelend, feestelijk Barcelona; overal vensters naar de wereld!
