‘Changing place, changing time, changing thoughts, changing future’
(gelezen op de muur van het Peggy Guggenheim Museum)
Een tijdschrift wil een interview. En wel nu. Ze hebben ons in één week zes mailtjes gestuurd, ze hebben gebeld via de satelliettelefoon en ze hebben contact gezocht met allebei mijn uitgevers. ‘ We kunnen jullie niet bereiken’ verzuchten ze.
Inderdaad. Onze mails checken we misschien één keer per week en de telefoon staat bijna altijd uit. Circusmensen zijn we, nu eens hier, dan weer daar, steeds dieper Spanje in, waar de nachten nog behoorlijk koud zijn. Zo zit ik nu in een winterjas met een koude neus voor de tent te schrijven – wel met uitzicht op zee trouwens. Want zo rijden we nu: met links de zee en voor ons uit de zon.
Ook met de tijd is iets aan de hand. We passen niet in het strakke schema van de Spanjaarden die lunchen van twee tot vijf en ’s avonds pas om half tien gaan dineren. Regelmatig staan we voor de dichte deur van en supermarktje (o ja, siesta) of komen we vrolijk een restaurant binnen waar net iedereen weggaat. Dat gaat allemaal heel soepel. Brood en worst is er altijd nog wel. En wijn natuurlijk.
Kunst
We zijn niet helemaal van de wereld, overigens. Zo overladen wij onze dochters en onszelf, bijna per ongeluk, met kunst. In Figueras belanden wij in het Dali Museum waar het dak volstaat met gouden eieren en reusachtige Galas ons van alle kanten aanstaren, soms met borsten als trompel’oeils. Het Miro Museum vinden we allemaal mooi. En van het Guggenheim Museum herinneren de meisjes zich nog levendig ‘die man met die enorme piemel’ die zo vrolijk naar het Canal Grande wijst.
Het tijdschrift laat ons weten dat de fotografe eigenlijk alleen kan komen op 13 of 14 maart. En waar we dan zijn. Ik vouw snel de kaart van Spanje open. Valencia, gok ik spontaan. Of Sevilla. Of misschien Granada? En wanneer is het eigenlijk 14 maart?
Data en deadlines en lijstjes en planningen… daar waren we ooit heel goed in!
